Af en toe is er zo’n optreden waarvan de verwachtingen wel erg hooggespannen zijn. Het publiek is bijna zenuwachtig: gaat de band alles waarmaken? Vanavond in Doornroosje is die band Mumford and Sons, de nieuwe belofte uit de Londense folkscene. De band is ontstaan in 2007 en heeft sinds een maand een debuutalbum als wapenfeit. Dit is hun eerste en –op Crossing Border na– enige optreden in Nederland, en de zaal is uitverkocht. Net zoals alle andere optredens de komende weken.

Het voorprogramma Latebirds is weinig bijzonder, maar zeker niet slecht. De band klinkt als een klok, alleen vervalt men te vaak in clichématige 80's rock. De Finse band met all-American sound doet denken aan een Bon Jovi imitatie met een snufje Wilco (bij wie ze ook in het voorprogramma staan). De reeds volle zaal volgt het optreden gedwee, de gedachten zijn duidelijk al bij het hoofdprogramma.

Vanaf het moment dat Mumford and Sons begint en de eerste tonen van titelnummer van het debuutalbum Sigh No More klinken, is de zaal betoverd. De band, genoemd naar leadzanger Marcus Mumford, maakt direct indruk met typische folk-ingrediënten als een contrabas, mandoline en banjo, maar vooral met heel veel energie. De intelligente teksten variëren stemmingsvol tussen hoopvol, boos en troosteloos.

Het werk van de heren ligt in Nederland nog niet in de winkels, ook na het concert zijn geen cd’s te verkrijgen. Dat is jammer, maar voor het publiek blijkbaar geen probleem: tot verbazing van de band worden refreinen uit volle borst meegezongen. Nog belangrijker: wanneer de band een ingetogener nummer brengt is de zaal muisstil en ernstig, in het bezit van kippenvel. Ernst en humor gaan echter hand in hand: leadzanger Mumford is niet vies van wat typisch Britse grappen die de sfeer snel weer lichter maken.

Bijna alle nummers van Mumford and Sons kenmerken zich door het samenspel tussen rust en climax: gevoelige, beheerste momenten versus uitbarstingen van gitaar, zang en stampende voeten. De heren hebben een goede balans gevonden tussen indringende, zwaardere nummers en het energieke folky meezingwerk dat in een Irish pub niet zou misstaan. Van een ontroerend nummer als I Gave You All word je even heel stil, en tijdens de door de band spontaan opgezette hoe-down kan je niet anders dan euforisch opgaan in de massa. Wat het publiek ook zonder uitzondering doet. De band lijkt hierdoor positief overdonderd: “We’ll remember this one for a long time.” Dat is wederzijds.