Morrissey bezit de bedenkelijke gave om twijfelachtige voorprogramma’s te kiezen. Net als tijdens zijn laatste Nederlandse optreden, afgelopen juni in Rotterdam, moeten we het doen met Doll and the Kicks. The Kicks zetten best een aardig mopje geluid neer, maar we hadden gehoopt dat ze ondertussen toch wel de spreekwoordelijke daad bij het woord gevoegd hadden en Doll eruit hadden gekickt. Zangeres Doll’s enige toegevoegde waarde lijkt te bestaan uit het slaken van onverstaanbare gilletjes, afgewisseld door het krampachtig rechttrekken van haar kleding-setje.  

De resterende wachttijd wordt opgevuld met op groot doek geprojecteerde zwart-wit-filmpjes van o.a. The New York Dolls en Shocking Blue. Niet zonder reden, want beiden zeer gewaardeerd door Morrissey, die nog voor de start van zijn eigen muzikale carrière fanclub-voorzitter van The New York Dolls was en het Nederlands publiek later tijdens het optreden zal bedanken voor het voortbrengen van Shocking Blue. 
Zodra het doek valt, weerklinken de eerste gitaarriffs van This Charming Man. Ondanks dat Morrissey ook solo een enorme schare fans heeft opgebouwd, zal hij altijd onlosmakelijk verbonden blijven aan The Smiths. Ook tijdens deze tour wordt deze in de jaren ´80 legendarische rockband niet vergeten en passeren tevens o.a. nog  Is It Really So Strange?, Cemetry Gates en Ask.

Morrissey staat bekend om zijn woordenspel: glooiende volzinnen doordrenkt met spitsvondig vilein taalgebruik of juist bodemloze somberheid, immer gepassioneerd en charmant ten gehore gebracht. Morrissey blijft tenslotte boven alles een gentleman. Terugkerende thema’s in zijn teksten zijn onbeantwoorde liefde, ondraaglijke eenzaamheid en de zoektocht naar warmte. Zoals  in I’m Throwing My Arms Around Paris van het laatste album 'Years of refusal' en dat ook nu in de set is opgenomen,  waar de titel toegelicht wordt met de woorden “..because only stone en steel accept my love”. Paradoxaal genoeg heeft hij een hele zaal vol adoratie voor zich. De aantrekkingskracht van de inmiddels 50-jarige Mozzer is opmerkelijk. Zodra hij ook maar voorzichtig een voet richting publiek zet, golft deze in vloeiende beweging met uitgestoken hand richting podiumrand. Morrissey moet aangeraakt, getroost en vereerd worden, al lijkt hij daar zelf tegenwoordig wat terughoudender in te zijn.

Morrissey wordt ondersteund door een sterk leger aan muzikanten; gerenommeerde bandleden zoals Matt Walker, voormalig drummer van Filter en The Smashing Pumpkins, en bassist Solomon Walker die How Soon Is Now tot fenomenale hoogte opzweept met een hartslagverstorende gitaarsolo. Maar er zijn meerdere hoogtepunten. De grote legende horen zeggen: “Thank you Nijmegen!” bijvoorbeeld. Als er al een minpunt vermeld moet worden, is dat het feit dat Morrissey zich wat huiverig over de vloer beweegt, deze blijkt zodanig opgepoetst dat men stevig in de schoenen moet staan om overeind te blijven. Beter dan zijn minder succesvolle, recente optredens in Swindon en Liverpool, waar tijdens het optreden nog terloops aan gerefereerd wordt, sluit hij deze show na ruim 5 kwartier vol overgave af met toegift Something Is Squeezing My Skull.
Morrissey blijft met verve overeind!