Je kunt op je verjaardag koekhappen en spijkerpoepen, je kunt ook Streetcarb en King Locust in The Stage neerzetten. Een geslaagde combinatie zo bleek. Twee rauwe rockbands die het publiek in opperste vervoering brengen. Wat een topfeest!

Streetcarb trapt af. De band heeft een rauwe sound en komt heerlijk pretentieloos over. Drie muzikanten die niet te veel hun best doen om het publiek te pleasen, maar zich onderdompelen in de eigen muziek. Juist deze puurheid houdt de aandacht vast.
De bassist valt meteen in positieve zin op. Hij bepaalt naast het ritme ook de melodie en maakt feitelijk de band. En juist daar zit ook de kink in de kabel. De gitarist luistert te veel naar het ritme van de bas, klinkt nog te veel als een slaggitarist en maakt weinig gebruik van de vrijheid die deze bassist hem biedt. Jammer. De zang is apart en hangt steeds op het randje van zuiver. En tja, veel variatie in toonhoogte en zanglijnen is er niet te vinden. Het past bij de band, dat wel, maar na verloop van tijd begint het me een beetje te vervelen. Ook in dit genre mag je experimenteren, verandering van spijs doet eten, jongens.

King Locust trekt de lijn van Streetcarb verder door. Vanavond draait het niet om rock waarop je los gaat, maar om zorgvuldig opgebouwde muziek die meesleept. Niet toegankelijk, maar wel vol beleving. King Locust klinkt vol en gecompliceerd, maar soms wat te langzaam naar mijn zin. Het duurt lang voor het tot een muzikaal hoogtepunt komt, maar als het eenmaal zo ver is, vergeet je wel even tijd en ruimte, zo zeer ga je op in de muziek. Het gevaar ligt op de loer dat de meer beschonken luisteraar de draad kwijt raakt. Met net iets minder lang rekken bereik je nog steeds het gewenste effect. De zang wordt in deze band meer ingezet als instrument dan als de verteller van een verhaal. Niet alle nummers hebben evenveel tekst, maar wel lange uithalen die perfect de muziek aanvullen.

Ik vind het leuk om te zien dat King Locust, in tegenstelling tot een half jaar geleden, lekker losjes op het podium staat en dat hun intensiteit blijkbaar hand in hand gaat met humor. Zo kondigt zanger Harry het volgende ‘opbeurende’ liedje aan of zegt hij dat hij toch echt iets moet doen aan die goede vibe in de zaal. Dan klinken de klanken van de King Locust-versie van Lang Zal Ze Leven door de zaal en ik zie de jarige met volle teugen genieten. En ja, ze heeft het ook verdiend, zij heeft deze avond georganiseerd. Proost en nog vele jaren!