Wanneer ik aan kom lopen bij Willemeen, maakt een opvallend reclamespandoek van een skatemerk direct duidelijk dat het podium vandaag in het teken staat van skateboarden. In de grote zaal is dan ook een aantal fanatieke jongens druk bezig met tailslides, drop-ins en dergelijke.

Vandaag is skaten niet het enige wat er in Willemeen te doen is. Ergens in een hoekje van de grote zaal, maar wel strategisch dicht bij de bar, maakt een drietal bands haar opwachting. Het Utrechtse This Routine Is Hell als goede opener. Het rauwe hardcorepunkgeluid doet denken aan bands als Minor Threat en Paint It Black, ook op de pas opgenomen full-length. Deze spelen de mannen volledig. “Precies in de volgorde waarop we ze ook op de plaat zetten!”, aldus zanger Noam. Grappig is dan ook, dat hij halverwege het optreden vermeldt dat het vinyl even omgedraaid moet worden. “Dan gaan we nu kant B luisteren”. Ondertussen hebben zijn bandgenoten de snaren weer gestemd en gaat het energieke viertal in hetzelfde snelle tempo verder. Bij veel bands gaan nummers dan op een gegeven moment op elkaar lijken, maar dat is bij This Routine Is Hell zeker niet het geval. De zanger maakt nog van de gelegenheid gebruik om een stichtelijk woord te spreken tot de skaters, die onverstoorbaar verder zijn gegaan met hun tricks. “Ja, we hebben vandaag ook jonge kinderen in de zaal”, waarna hij hen vertelt dat ze niet alles moeten geloven wat op televisie wordt gezegd.

Na deze semi-lokale opener is het de beurt aan een band wat verder van huis: Never Come Back uit Duitsland. De bebrilde frontman, type emo-kid, is erg blij dat ze in de Willemeen mogen spelen: “It’s our first show outside Germany!”. In het begin zijn de nummers nog best oke, maar al snel zet de verveling in. De songs lijken erg op elkaar en in combinatie met vrij hoge, niet erg overtuigende vocalen is het geheel toch wat saai. Inmiddels zijn er veel minder skaters in de zaal, al ligt dat meer aan het tijdstip dan aan de kwaliteit van de bands.

Ook afkomstig uit het land van onze Oosterburen is de afsluiter van de avond, Finding Faith. De band laat zien dat Duitsers wél kunnen rocken! De melodische hardcore slaat aan bij het publiek. Ondanks dat gaat het publiek niet mee, als de zanger probeert een pitje te ontketenen. Toch is de pret er niet minder door. Het enthousiaste vijftal gaat gewoon door op de ingeslagen weg van pakkende zang en coole breaks. Op de juiste momenten is er een opvallend grote rol weggelegd voor de bas. Dat is bijzonder voor een formatie met twee gitaren. Meer bands zouden dit moeten doen!

Al voor het eind van Finding Faith zijn alle skaters naar huis. Zowel zij als de muziekliefhebbers hebben een geslaagde avond gehad, maar het is jammer dat de twee groepen niet iets meer mengden. Nu waren het twee gescheiden werelden. Jammer, want de twee subculturen hebben zeker raakvlakken met elkaar. Wellicht is het een idee om er volgende keer een lokale, jonge band bij te programmeren, die iets meer wortels in de skatescene heeft.