The Stage druppelt langzaam vol met hardcore en punkliefhebbers als This Routine Is Hell zich opmaakt voor hun tweede optreden binnen anderhalve week in Arnhem. Terwijl de openingstune van de cultserie the A-team door de zaal schalt, bestijgt de band het podium.  Nog voor de intro afgelopen is barst het hardcore-geweld los. De nummers zijn kort maar bijzonder intens. De zanger is meer in de zaal te vinden dan op het podium. Wat meteen ruimte biedt voor de gitarist en bassist om lekker rond te springen op het podium. This Routine Is Hell is als een TGV op topspeed. Niets lijkt deze band vanavond te kunnen stoppen. Oké, er wordt weliswaar geen pit gebouwd, maar dat maakt voor het enthousiasme niet uit. Blijkbaar vindt de meute het nuttigen van een biertje belangrijker dan lekker uit je dak gaan. Maar goed, de kop is er af bij de The Punkrock Allstar Show in The Stage.

VLA, met in hun midden nog een keer de inmiddels bekende zanger Jord, doet vanavond een eenmalig reünie-optreden. Er wordt gestart met een sterk staaltje instrumentale krachtpatserij. Helaas wordt het optreden af en toe wat ontsierd door geluidsproblemen. “Het ligt niet aan ons”, zo laat de zanger ons weten, maar hoe hard hij het ook probeert, hij komt nauwelijks boven de geluidsmuur uit die door beide gitaristen wordt neergezet. Ook niet als hij vocaal wordt bijgestaan door twee extra zangers en de gitarist van Bandito ook nog een aardige duit in het zakje doet. Maar de gestroomlijnde mix van punk en metal is zeer aanstekelijk en het inmiddels uit zijn voegen barstende Stage geniet met volle teugen. Alleen een goede pogo ontbreekt.

The Dog Ends bestaat nog nauwelijks een maand. Maar ondertussen hebben ze al de nodige optredens achter de rug. Meestal heeft de gitarist een setlist  naast zijn effectenpedalen op het podium liggen, maar bij Dogs End heeft de gitarist daar vanavond weinig vertrouwen in gezien het feit dat hij de te spelen nummers op zijn arm geschreven heeft. Of is het een tattoo? In de persoon van Steve beschikt de band over een prima leadzanger. Zoals Wim na afloop zegt: “Welke zanger kan zo goed uit eigen ervaring over viagra en cocaïne zingen?”  De band met oud-leden van de Shaggable Sluts speelt een niet onverdienstelijke set van jaren ‘70 punk. De balans van zang en gitaren is uitstekend. En de immer bewegelijke bassist zorgt samen met de drummer voor een niet te versmaden basis waar lekker overheen gesoleerd kan worden. Punk zoals punk moet zijn.  Bijna was dit het voorlopig  laatste optreden voor Wim geweest. Als het optreden voorbij is realiseert hij zich niet dat zijn bas nog altijd ingeplugd is als hij het podium afstapt. Net voordat hij op zijn bek dreigt te gaan ziet hij dat het snoer nog in de versterker zit.

Inmiddels is het al bijna middernacht als het Apeldoornse NME de bühne betreedt. Ook voor deze band is het een reunie-optreden. Ze spelen een soort van ska/reggae/punk. Hoewel het een bijzonder matige set is, valt het optreden toch bijzonder in de smaak van een aantal, duidelijk boven hun theewater verkerende dames. De zanger is wat verlegen onder al deze aandacht. Gelukkig valt het blozen onder het rode licht niet al te veel op.
 
Inmiddels loopt The Stage aardig leeg. En dat is jammer voor de laatste band van de avond. The Bips heeft onlangs een doorstart gemaakt. Frontman Jozzy is het enige originele bandlid dat al sinds de jaren tachtig actief is met The Bips. In het verleden wisten ze al tv-shows van Linda de Mol in de war te schoppen en vanavond is het al niet anders. Het optreden wordt gekenmerkt door chaos op het podium. Tot drie keer toe tracht een dronken vent Jozzy vocaal te ondersteunen. Als hij verwijderd is kan The Bips eindelijk laten zien wat ze nog waard zijn. Deze veteranen slagen erin om een retestrakke set neer te zetten. Deze band ziet er anno 2009 nog steeds heel punk uit. Inclusief shirt voorzien van de nodige ritssluitingen. Alsof de tijd al die jaren stil heeft gestaan.