Een relaxed minifestival met programmering geschikt voor de zap-generatie, maakt dat je na het kijken van acht (!) bandjes zeer voldaan naar huis gaat. De line-up is divers en wat een verrassende kwaliteit! Het stemt tevreden dat er momenteel veel en ontzettend veelzijdige (rock)bands in de regio zijn en dat het niveau zo hoog ligt.
The Final Four trapt deze avond af, en hoe! Met veel energie en een podiumuitstraling van heb-ik-jou-daar ontstoppen deze jonge honden direct mijn verkouden oren. Deze band met stevige sound, grote knuffelbaarheids-factor, en stoere powerchick heeft nog even tijd nodig om de puntjes op de i te zetten en de stembanden moeten wat soepeler worden, maar dan staan ze over twee jaar met gemak op het grote podium.
Phoenix Park draait al wat langer mee en dat is goed te horen. Een heel volwassen geluid, prima songs, stevige kaarsrechte gitaarrock met een geluid dat naar Queens of the Stone Age neigt Er is werkelijk niets op aan te merken is. En dat is dan precies waar het een beetje wringt. Je mist toch net wat identiteit die deze band wat minder clichématig zou maken. Zelfs een legendarisch Helter Skelter, die heel erg ‘eigen’ gemaakt is, kan daar nog geen verandering in brengen.
Waar bij The Final Four de podiumuitstraling in overvloede aanwezig is, blijft deze bij Xylo volledig uit. Natuurlijk is de muziekstijl niet te vergelijken; de emo-rock van Xylo vraagt niet om gitaarsolo’s waarbij je op de monitor gaat staan, maar toch bekruipt mij het gevoel dat ik in een oefenruimte naar de band sta te kijken.
De volgende band is één van de verrassingen van de avond. Dat ligt mede aan de bandnaam want deze geeft nogal een verkeerde indruk: The Vlegels zijn hun naam alláng ontgroeid. Deze dames en heren lijken uitstekend te weten waar ze mee bezig zijn. De catchy poprock en zeer stoere en vrolijke uitstraling maakte de band echt de moeite waard om naar te luisteren en kijken. Het warme en krachtige geluid van de zangeres houdt zich uitstekend staande in de band, en overall spelen de muzikanten alsof ze al jaren meedraaien. (En dat kan toch helemaal niet, als de gemiddelde leeftijd van de leden 17 jaar is?) Ja, ondanks dat The Vlegels terecht op de popronde staan bewijzen ze in de grote zaal van Luxor live ook alvast gereed te zijn voor grotere podia, desnoods als voorprogramma.
De ene verrassing gaat over in de andere, want wanneer de trap op loop om verder te gaan, word ik even stil van wat ik daar hoor. OIIO brengt echte luisterliedjes, heerlijk zoet en af en toe een fijn randje. Met akoestische- en elektrische gitaar, cajon en (tweestemmige) zang wordt een prettig klein sfeertje neergezet. Helaas één minpuntje: het elektrisch gitaargeluid komt de composities niet altijd ten goede, maar dat kan makkelijk opgelost worden door de versterker beter af te stellen.
-BLEND- daarentegen blijkt op de mainstage beter met elektrisch gitaar geluid overweg te kunnen. Er gebeurt helaas niet veel om naar te kijken maar des te meer om naar te luisteren. Stevige nummers in een bekende sound, misschien zelfs net iets te bekend. Net als Phoenix Park eerder die avond, weet Blend een sterk en overtuigend optreden neer te zetten maar er moet nog gewerkt worden aan de eigen identiteit.
Jimmi Jo & De Jazz Dokters moeten hun identiteit juist een beetje loslaten. Het optreden is drukbezocht en is zeker niet slecht. Ze brengen een jazzy sound, waarbij deze heren moedig aan een stuk van Herbie Hancock beginnen. Helaas niet alleen moedig maar ook óvermoedig. Jimmi Jo heeft de act van jazzmuzikant goed gekopieerd, wat het een klein beetje een toneelstukje maakt en waardoor het helaas geforceerd overkomt. OIIO, The Vlegels & Jimmi Jo verdienen een dikke pluim voor het feit dat ze al op jonge leeftijd muziek maken waar ze echt zelf achter staan, zonder te kijken naar wat de meeste mensen op die leeftijd in een bandje doen. Maar wat Jimmi en zijn Jazzdokters betreft: eerst héél goed spelen, daarna mag je getormenteerd kijken. Maar ze zijn al een heel stuk op weg.
De zaterdagse Gesel XL is een stoet aan verschillende stromingen en leeftijden. Terwijl de echte grote Gelderse namen van 2009 afwezig waren (op een verouderde documentaire over Roos Rebergen in het filmhuis na dan) sluit de Gesel af met een band die grote kans heeft ‘the next best thing’ te worden. With Ice heeft zoveel ervaring dat zij hun hand er niet voor omdraaien de avond af te sluiten. Zij komen, zien en rocken als een *** en met hun dikke sounds beuken deze heren het publiek de nacht in. Na een jaar afwezigheid brachten ze op de Paasconcerten dit jaar hun vernieuwde geluid ten gehore en bewijzen tijdens de Gesel de grotere zalen aan te kunnen. Nu die spetterende debuut-cd nog.