Wat meteen opvalt aan Connan, die zonder enig woord aan het publiek te richten aan het eerste nummer begint, is zijn stem. Hij klinkt als een personage uit een cartoonfilm die zijn, ogenschijnlijk ter plekke bedachte experimentele geluiden ten gehore brengt. De melodieën zijn volkomen onvoorspelbaar en hebben iets weg van kinderliedjes maar dan wel met een rock-accentje, dankzij de elektrische gitaren.

Het publiek is niet onder de indruk en blijft tijdens het hele programma praten. Hier en daar zie ik blikwisselingen en hoor ik gegniffel. De drummer is duidelijk geïrriteerd. “This audience sucks!” roept hij (onbedoeld?) in de microfoon. Toch blijft Connan enthousiast doorgaan, ook al gaat er niemand in op zijn verzoek om mee te zingen. 

Enig hoogtepunt is een nummer over Scarlett Johansson waarbij het publiek eindelijk wat interesse laat blijken. Finn Andrews van The Veils drumt ook nog even mee en wordt met veel gejuich ontvangen. Dit benadrukt des te meer het feit dat hij toch de persoon is waar iedereen op zit te wachten vanavond.

Na een korte pauze komen The Veils op het podium. Het publiek is meteen enthousiast.

Datzelfde geldt voor de band; de leden zien er goedgehumeurd uit. De zanger voelt zich niet zo best vanavond maar daar is weinig van te merken. “I feel like crap”, zegt hij met een lach en spreekt het publiek vrolijk toe. Hij verontschuldigt zich meerdere keren om zijn stem, terwijl hij nog een slok neemt van de fles Jägermeister die hij “puur om medicinale redenen” heeft aangeschaft. “Does it sound okay?” vraagt hij bezorgd waarop iedereen volmondig ja roept. Zijn ietwat hese stem komt de muziek van The Veils alleen maar ten goede.

Diepgaande teksten met een duister, melancholisch randje roepen terecht associaties op met namen als Nick Cave en Suede. De zaal wordt volkomen meegesleept en zingt gepassioneerd mee met ‘oude bekenden’ als Nux Vomica en Advice For Young Mothers To Be. Het geluid laat soms te wensen over maar Finn blijft optimistisch: “this is going to sound interesting” grapt hij terwijl het snoeiharde Jezus For The Jugular net iets te luid uit de boxen galmt.

Ook het recent verschenen album ‘Sun Gangs’ krijgt veel aandacht. De wat meer ingetogen nummers doen het goed. De zaal valt helemaal stil als Finn plaatsneemt achter de piano en zijn breekbare stem lijkt menigeen te raken.

Na een korte toegift gooit hij zijn gitaar van zich af en verdwijnt van het podium. Ook de rest van de band lijkt moe, maar voldaan. Luid applaudisserend neemt het publiek afscheid. Ik kijk nu al uit naar het volgende optreden.