Meteen al bij binnenkomst blijkt dat Willemeen best een goede gastheer kan zijn voor een avondje dat niet direct binnen hun normale programmering en publiek past. Vanavond vindt hier namelijk de eerste voorronde van het Gelders Singer Songwriter Festival 2009 plaats. Sfeervolle verlichting, tafeltjes en stoelen strategisch in de zaal geplaatst, en Merinde die met haar warme pianospel de zaal vult. Veel dichter bij het donkere nachtclubgevoel kom je niet zo gauw in de regio.
De zaal is weliswaar wat leeg (vooral vooraan) en het podium doet daardoor wat afstandelijk aan, maar dat versterkt alleen nog maar het filmische noir beeld van een eenzaam, melancholisch avondje verdiepen in goede sterke drank. Zelfs al houden de meeste bezoekers het vanavond toch maar bij een saai colaatje, zo op de vroege vrijdagavond.
Dat neemt niet weg dat Merinde prima tot haar recht komt in deze setting. Was ze bij de editie van vorig jaar nog bloednerveus en continu bezig zich achter haar toetsen te verstoppen, dit jaar heeft ze vooral aan podiumuitstraling een paar forse stappen voorwaarts gezet. Met een hoop extra interactie en humor weet ze haar soms toch redelijk pikante nummers een stuk beter aan elkaar te praten dan de vorige keer. En gelukkig is er weinig aan het muzikale gedeelte gesleuteld: nog steeds zoekt ze het in de sprookjesachtige speelsheid van Tori Amos, compleet met de felle directheid in de teksten van die invloedsbron. Fraaie, meeslepende liedjes die wat ons betreft wel wat vaker op een podium in de regio aanschouwd mogen worden.
Ook fraai is het wereldje dat Boy Gol weet te creëren. Als een Badly Drawn Boy met een iets ruigere sik en een Dinand-aardappel in de keel verklapt hij iets van zijn stevigere muzikale verleden, maar vanavond toont hij zich van een veel breekbaardere kant.
Dit zijn ook niet zomaar akoestische uitvoeringen van nummers die geschreven lijken te zijn voor een volledige band, maar liedjes waarbij diep persoonlijke teksten en sfeer belangrijker zijn dan de vaste muzikale formules. Zwaarmoedig, met soms een haast tastbare claustrofobie – maar mede door de ondersteuning op viool wel erg mooi.
Gek genoeg lijkt het publiek overigens meer van Boy Gols optreden te genieten dan hijzelf: door wat kleine speelfoutjes laat hij zich toch wat uit het veld slaan, meerdere malen zijn excuses aanbiedend tussen de nummers door. Onnodig wat ons betreft, en daarmee doet hij zijn mooie optreden toch wat tekort. Maar wederom niets onoverkomelijks voor in de toekomst, wat Merinde eerder op de avond al had gedemonstreerd.
Waar Merinde en Boy Gol hun liedjes vooral in een zo klein mogelijk doosje proberen te stoppen, daar kiest Matty Postma (ook bekend van Sushe) vanavond voor een iets grootsere aanpak. Enigszins verrassend ook, aangezien de fragiele fluisterliedjes van haar MySpace qua geluid waarschijnlijk perfect in de avond hadden gepast. Daarvoor in de plaats kiest ze echter voor een iets lossere, zwaarder aangezette speelstijl (af en toe ondersteund op cajon en fretloze bas).
Daarbij ligt de nadruk niet zozeer op het creëren van een snijdende spanningsboog, maar meer op het presenteren van een aantal goed in het gehoor liggende, degelijke popsongs. Composities die overigens naar de K’s Choice-school gemodelleerd lijken te zijn, vooral ook door de vorm waarin ze vanavond worden gegoten.Uiteraard met de bekende couplet/refrein-formule, maar wel met een prettig scherp randje hier en daar.
De ambitieuzere verpakking van haar liedjes zorgt er echter wel voor dat haar niet geheel vlekkeloze Engels meer naar de voorgrond wordt gedwongen, terwijl de conventionelere dynamiek af en toe ook wat overvloedig overkomt. Misschien dat ze met het oog daarop misschien toch beter tot haar recht komt met de soberdere aanpak van haar opnames. Het is een aardig optreden, maar er had misschien wellicht iets meer ingezeten.
De zaal is weliswaar wat leeg (vooral vooraan) en het podium doet daardoor wat afstandelijk aan, maar dat versterkt alleen nog maar het filmische noir beeld van een eenzaam, melancholisch avondje verdiepen in goede sterke drank. Zelfs al houden de meeste bezoekers het vanavond toch maar bij een saai colaatje, zo op de vroege vrijdagavond.
Dat neemt niet weg dat Merinde prima tot haar recht komt in deze setting. Was ze bij de editie van vorig jaar nog bloednerveus en continu bezig zich achter haar toetsen te verstoppen, dit jaar heeft ze vooral aan podiumuitstraling een paar forse stappen voorwaarts gezet. Met een hoop extra interactie en humor weet ze haar soms toch redelijk pikante nummers een stuk beter aan elkaar te praten dan de vorige keer. En gelukkig is er weinig aan het muzikale gedeelte gesleuteld: nog steeds zoekt ze het in de sprookjesachtige speelsheid van Tori Amos, compleet met de felle directheid in de teksten van die invloedsbron. Fraaie, meeslepende liedjes die wat ons betreft wel wat vaker op een podium in de regio aanschouwd mogen worden.
Ook fraai is het wereldje dat Boy Gol weet te creëren. Als een Badly Drawn Boy met een iets ruigere sik en een Dinand-aardappel in de keel verklapt hij iets van zijn stevigere muzikale verleden, maar vanavond toont hij zich van een veel breekbaardere kant.
Dit zijn ook niet zomaar akoestische uitvoeringen van nummers die geschreven lijken te zijn voor een volledige band, maar liedjes waarbij diep persoonlijke teksten en sfeer belangrijker zijn dan de vaste muzikale formules. Zwaarmoedig, met soms een haast tastbare claustrofobie – maar mede door de ondersteuning op viool wel erg mooi.
Gek genoeg lijkt het publiek overigens meer van Boy Gols optreden te genieten dan hijzelf: door wat kleine speelfoutjes laat hij zich toch wat uit het veld slaan, meerdere malen zijn excuses aanbiedend tussen de nummers door. Onnodig wat ons betreft, en daarmee doet hij zijn mooie optreden toch wat tekort. Maar wederom niets onoverkomelijks voor in de toekomst, wat Merinde eerder op de avond al had gedemonstreerd.
Waar Merinde en Boy Gol hun liedjes vooral in een zo klein mogelijk doosje proberen te stoppen, daar kiest Matty Postma (ook bekend van Sushe) vanavond voor een iets grootsere aanpak. Enigszins verrassend ook, aangezien de fragiele fluisterliedjes van haar MySpace qua geluid waarschijnlijk perfect in de avond hadden gepast. Daarvoor in de plaats kiest ze echter voor een iets lossere, zwaarder aangezette speelstijl (af en toe ondersteund op cajon en fretloze bas).
Daarbij ligt de nadruk niet zozeer op het creëren van een snijdende spanningsboog, maar meer op het presenteren van een aantal goed in het gehoor liggende, degelijke popsongs. Composities die overigens naar de K’s Choice-school gemodelleerd lijken te zijn, vooral ook door de vorm waarin ze vanavond worden gegoten.Uiteraard met de bekende couplet/refrein-formule, maar wel met een prettig scherp randje hier en daar.
De ambitieuzere verpakking van haar liedjes zorgt er echter wel voor dat haar niet geheel vlekkeloze Engels meer naar de voorgrond wordt gedwongen, terwijl de conventionelere dynamiek af en toe ook wat overvloedig overkomt. Misschien dat ze met het oog daarop misschien toch beter tot haar recht komt met de soberdere aanpak van haar opnames. Het is een aardig optreden, maar er had misschien wellicht iets meer ingezeten.
Al met al een interessante eerste voorronde van het Gelders Singersongwriterfestival 2009, waarbij Willemeen zich ook als een leuk podium voor troubadours ontpopt. Of we één van de deelnemers van vanavond terug zullen zien in de finale is nog niet bekend, maar dat het niveau dit jaar in de breedte hoger lijkt te liggen dan vorig jaar is wel een prettige constatering. Volgende week vrijdag is het overigens aan Loes Swinkels, Tom Hendriks en Rinka van Zundert om in Café Camelot een gooi te doen naar een finaleplaats.