The Sheer? Wie zijn dat ook alweer? Als je het ‘oehoehoe-oe’ van Only Gets Better inzet weet ineens iedereen over wie je het hebt. De Haarlemmers staan bekend als de ultieme festivalband. Catchy rock die vooral niet te diepzinnig moet zijn. Maar vanavond is er geen plaats voor een vrolijk keyboarddeuntje als basis. Mensen willen geraakt worden op deze toch wel frisse avond in de tuin. Met twee bierviltjes die fungeren als setlist steken Bart en zijn makkers van wal.

Ik kan hier een ellenlange sfeerimpressie neerzetten, maar ik zal me beperken tot dat waar het daadwerkelijk om gaat. The Sheer speelt zowel de eerste als de tweede set veel nieuwe nummers. Die blijken veel meer diepgang te hebben dan hits als Right Now en Something to Say. De persoonlijke sfeer wordt geïllustreerd wanneer Bart vertelt over de nierziekte waaraan hij lijdt. Het nummer dat hij daarover geschreven heeft – Home -  brengt hij ten gehore. Het publiek smult ervan en de avond wordt steeds gezelliger. De megahit The Girl That Lost her Mind wordt zachtjes meegezongen door een enkeling. Frappant is dat meerendeel van het publiek niet bekend is met de muziek van de inmiddels allang niet meer zo jonge honden. De wat oudere viervoeter van gastheren Henk en Lisa heeft zelfs interesse in The Sheer. De heer des huizes meldt dat de hond boeddhistisch is en dus de naam Blue draagt. Bart speelt hier op in en zet A Dog Named Blue in, een verbastering van de bekende Johnny Cash-hit.

Dat de Noord-Hollanders niet gewend zijn aan hoogtes blijkt wel.”We moesten hier veertig meter de lucht in!” wordt de aanwezigen gemeld. Bart is de enige van de band die aan het woord is. De anderen spreken met hun instrumenten. De bebaarde zanger speelt een gitaarstukje van Neil Young. “Wat doe je nou?” brult de gitarist. Het ‘wat-doe-je-nou’ nummer krijgt een mooi vervolg. Er klinkt een ‘bravo’ vanuit het huis van de overburen. Het wordt kouder en kouder en The Sheer bereikt het einde van hun show. De buurtbewoners en andere geïnteresseerden smeken om een toegift. Eén voor één komen de goedzakken terug voor een laatste lied. Afsluiter Stay Awake is een van de mooiste akoestische nummers van een Nederlandse band die ik ooit gehoord heb.

Ik moet helaas weer terug naar mijn kamertje, maar er zal vanavond nog lang nagepraat worden over de band die akoestisch wel degelijk zijn mannetje staat.