Vanuit de Plupub start de Nijmegen Rock City Tour nog wat voorzichtig met slaperige, mogelijk wat katerige koppen, van de avond ervoor. De bus kachelt, onder het gekeuvel van de gezellige reisleider van de dag, met de ‘pedal to the metal’ in enerverende draf de Groesbeekseweg af richting OJC Maddogs. Gelukkig doen bij aankomst de alcoholprijzen van het Groesbeekse jongerencentrum de buspassagiers direct weer terugwerpen op het gezellige niveau van de Nijmegen Rock City (NRC) kick-off. Binnen no-time zit de stemming er goed in en mag de eerste band van de avond, Sister Johnson (vervanger van Emperors of the Black) aftrappen.

Hoewel de nummers van Sister Johnson voorzien zijn van veel catchy elementen en goede breaks en hooks, legt de band het deze avond toch behoorlijk af tegenover de andere drie heavier patiënten. Het statige drietal heeft soms wel héél veel leentjebuur gespeeld bij The Jon Spencer Blues Explosion. Tot zelfs aan de looks van één van de frontmannen aan toe, die wel echt een volle neef van Jon Spencer móet zijn, voert kopieergedrag de boventoon. Soms komt een band daarmee weg (zie Bob Ross Explosion, verderop in dit verslag), Sister Johnson doet dat niet. De aanstekelijke nummers en het lekkere kale en ruwe geluid van de afzonderlijke bandleden (met afgeragd instrumentarium) daargelaten overtuigt Sister Johnson, met deze te lang durende set, stukken minder dan bijvoorbeeld op het Gesel XL Weekend in het najaar van 2008.

‘Zusje Janssen’ wordt hierna keihard in het gezicht genomen door Nimweegs favoriete boevenclubje van 2009. Bandito blaast, raast en neemt vooral geen blad voor de mond. Zanger/schreeuwlelijk Jort ranselt zijn schuurpapieren stembanden wederom af tot op het naadje (ik vraag me overigens wel af hoe lang hij dit nog denkt vol te kunnen houden…). De band is in bloedvorm, wordt van te voren gegrapt, en ondanks een foutje her en der kan ook zeker geconcludeerd worden dat de band ook beter overkomt dan tijdens de Roos van Nijmegen (welke ze dit jaar, zoals bekend, op hun naam hebben geschreven).

Het feit dat de band zo in vorm is, doet wel vrezen dat men nu al op de top van hun kunnen vertoefd. Want hoe godskolere heerlijk agressief en smerig recht in je smoel de band ook staat te spelen, hoe lang kan er op dit niveau qua inzet en overtuigingskracht geopereerd blijven worden? Daarnaast, hoe kan het publiek bij de les worden gehouden? Van mij mag er nog heel lang door gehakt blijven worden met deze botte stoner-bijl, nu maar duimen dat het kán en gewaardeerd blijft worden. Het, vandaag gepresenteerde, nieuwe nummer bevestigt in ieder geval al een stukje van die wens!

Black Bottle Riot (BBR) doet vandaag wederom waarvoor het op moest komen dagen. Inderdaad, rocken tot op het bot. Middels een set die mede door de gekregen ruimte wat beter ‘in balance’ is dan het korte half uurtje van de avond ervoor, bevestigen de heren wat we aan ze hebben. BBR is een stabiele factor in de Nijmeegse rockscene. Deze sympathieke band blijkt een blijvertje en verdient het om opgepikt te worden door steeds meer liefhebbers van het zompige genre. Mogelijk dat het voorgenomen op te nemen album, de gestage groei verder kan uitbouwen. Ik ben er alvorens zekers ‘hongerig’ naar!

Het eerste kwartier van Bob Ross Explosion smaakt daarentegen werkelijk nergens naar. De al op leeftijd gerakende heren lijken rock-’n-rollclichés aan elkaar te rijgen. Toch valt er bij een mega opgefokte cover van Golden Earring’s Radar Love ineens het kwartje. Wat voor een geschifte bende is dit eigenlijk?! Zieke sixties-punk die met zoveel overtuiging en liefde voor muziek door de heren wordt gebracht, dat je er uiteindelijk in wordt gezogen om er niet zomaar los van te geraken. De waanzinschaos in de lijn van MC5 en The Stooges (waar men ook nummers van speelt) wordt niet door het gehele publiek geabsorbeerd en op waarde geschat, maar dat mag de pret niet drukken. Een psychedelische puinhoop markeert het einde van een bewogen en bevlogen optreden.

De band ‘eert’ middels hun naam dan wel de saaiste tv-schilder uit vervlogen tijden, maar doet hem gelukkig in één klap van het scherm vegen met hun vuige smeerlapperij; mijn complimenten!  “Too old to Rock’n Roll, too young to die?" Nee hoor, je bent nooit te oud om de sokken er af te rocken!

Zo kan hopelijk Nijmegen RockCity, ondanks dat het initiatief pas net geboren is, ook nog heel erg lang mee! Te merken aan de jolige stemming tijdens de retourrit van de ‘zuipbus’, heeft het publiek er voorlopig ook nog wel even zin in; Stay Hungry!