Florian Wolff, het voorprogramma van deze editie van Park Open, bracht in 2008 zijn eerste album uit. Sindsdien heeft Florian het niet verkeerd gedaan, met een finaleplaats in de Grote Prijs van Nederland 2008 en onlangs door 3FM verkozen tot Serious Talent. En terecht, denk ik als ik het veld oploop en opgevangen wordt door de zalvende geluiden van Florian in de druilerige miezerregen.
De muziek van Florian Wolff is een mengeling van rustgevend, sfeervol en licht. Het is oprecht, compleet, ongecompliceerd. De zanger heeft een warme stem en hoewel de nummers iets licht melancholisch kunnen hebben, is vaak ook een vrolijk element te horen. Ik word meegevoerd. Niet iedereen is het met me eens: “Kan het niet wat vrolijker met dit weer?”, wordt er geroepen. Misschien komt het door de regen. Gelukkig breekt al snel de zon door en is het tijd om heerlijk op het gras liggend naar Florian te luisteren. Want dat is toch wel een van de meest ideale posities voor deze muziek.
Florian Wolff is naast sfeervol ook gevarieerd – sommige nummers zijn vrolijk swingend, sommige licht droevig, anderen weer krachtiger. Maar van de wat hardere, meer up-tempo nummers, zoals Another Day moet Florian het niet hebben: minder origineel en ze doen minder recht aan zijn stem. Maar dat is slechts een klein krasje op een verder glimmende plaat: uiteindelijk zet Florian Wolff hier gewoon iets heel goeds neer en vooral hierom: het ráákt.
Na Florian is het de beurt aan Lavalu. Lavalu ontstond in 2004 en heeft sindsdien al een aardige reputatie opgebracht. Lavalu won onder meer de Park Open Live Music Prijs in 2006. Nu keert zij terug naar het toneel van die eerdere overwinning.
De charmante Marielle Woltring, zangeres en toetsenist, warmt haar vingers op en neemt plaats achter de piano. Vergezeld door een koperblazer en strijker – een zeer goede combinatie – zet ze haar eerste nummer in.
Marielle is gezegend met een mooie stem, die zowel ijl en hoog als vol kracht kan zijn en ze gebruikt deze regionen ook. Daarnaast speelt ze heel erg met haar frasering; het doet me een beetje denken aan een mix van Sinead O’Connor en Björk – maar dan op Jazz gezet. Intrigerend is dat zeker, maar soms vergt het ook wel een beetje te veel van het oor. Lavalu vereist een andere manier van luisteren dan plat op de rug passief meegevoerd worden. Dat is ook haar charme, maar het vergt in deze setting net iets te veel schakelen.
Wat als een paal boven water staat is dat Lavalu zeer getalenteerd is: zeer muzikaal en de zang is zuiver, met een diepe power. Dat vindt het publiek denk ik ook; het is inmiddels weer gaan regenen (Marielle wijst bij haar eerste nummer niet voor niets naar de hemel als ze zingt “everchanging sky”), maar vrijwel iedereen blijft staan. Het veld is nu bezaaid met parapluutjes in plaats van lichamen. En terecht: talent is het waard om je voor nat te laten regenen.