Wanhopige oproepen op de site van Luxor Live. Of er nog iemand kaarten heeft voor Drive Like Maria. Het Belgisch/Nederlandse trio/kwartet (jawel, onduidelijkheden te over) heeft een live reputatie van jewelste. Het optreden in de kleine zaal is dan ook volledig uitverkocht. De loeistrakke rock van de band is in korte tijd een echte publiekstrekker geworden.

Voordat Drive Like Maria voorbij raast treedt eerst Dead Man Running op. Dit Nijmeegs vijftal begint met zo’n waanzinnige opener dat ik alleen maar kan denken: “Is dit lokaal?!” Zolang ik nog kan denken tenminste, want al snel brengt de bezwerende muziek de zaal in een bedwelmende trance. Van mij had dit nummer drie kwartier lang mogen aanhouden.

Maar ook de rest van de set mag er zijn. De lange nummers zijn spannend, altijd energiek en
combineren een stonerbasis met veel ander leuks. Vaak zijn ze hypnotiserend (de drums in het tweede nummer!), soms melodieus, regelmatig grungy. De zanger speelt zowat onafgebroken met zijn kastje met effecten. Zijn microfoon staat vrij zacht, waardoor de zang een weinig prominente rol heeft, maar eerder gewoon één van de elementen in de muziek vormt.

De overheerlijke riffs maken mij, en zo te zien ook de rest van de zaal, behoorlijk gelukkig. Te snel is al dit moois voorbij en neemt het vijftal afscheid met, meen ik, de woorden: “We gaan nu snel ombouwen, we zijn snel van begrip”. Ik heb dit ofwel verkeerd verstaan, of de band heeft niet door dat ze -wat mij betreft althans- bepaald niet onderdoen voor de hoofdact.

Want Drive Like Maria mag dan retestrak spelen en na al die optredens van de laatste tijd een beter geoliede machine vormen dan de Nijmegenaren, het is natuurlijk wel allemaal zo cliché als wat. Dat vindt overigens niemand erg. Vanaf het eerste moment valt de zaal als een blok voor de kersverse rockgoden.

Er is al heel wat te lezen geweest over deze nieuwe helden, dus ik hou het kort. Het is weer net zo’n optreden, zo’n denderend, razend, beukend optreden, met veel zweet, veel bier, en uitzinnige capriolen van blikvangster Nitzan. Ook deze keer weer spelen ze het eerste nummer -en wat een dijk van een nummer!- met helmen op, ook deze keer weer komt Bjorn halverwege het optreden achter het drumstel vandaan en kan dan pas echt goed losgaan.

De band vraagt regelmatig om bijstelling van het geluid. Maar aan kleinigheden als een iets te zacht staande bas storen de bezoekers zich geen moment. Zij vieren feest tot en met de toegift. En ik? Ik zie een goed optreden van een stel topmuzikanten, maar ik heb weer genoeg QOTSA gehoord voor een heel lange tijd.

Dit alles gemist? Zowel Drive Like Maria als Dead Man Running staan volgende maand op De Affaire.