Vanavond wordt in Café Piecken een feest ter bevordering van de integratie van Duitse studenten in Nijmegen georganiseerd. De muzikale begeleiding van de avond zou oorspronkelijk verzorgd worden door de Nijmeegse formatie The Cohens en Innocent Exile uit het Duitse Rheinberg, maar laatstgenoemde moest afzeggen wegens handblessures. In plaats daarvan krijgt het publiek nóg een band uit de regio voorgeschoteld, namelijk Plastic Halo. Een evenement waarvoor geen andere recensent te vinden is en een hoop Duitsers: dat is geknipt voor deze jonge heer met Duitse achtergrond. Ik voel mij al gelijk een beetje thuis als enkele meiden bier en cola met elkaar mengen.

Plastic Halo begint bijna clichématig met een groet in het Duits met een aangedikt accent. Hiermee zet dit kwartet gelijk de toon van de avond. Tussen de nummers proberen ze het publiek te vermaken met leuke one-liners. De humor op het podium slaat echter niet over op de kleine massa die massaal achterin blijft staan. De eenzame recensent voorin lijkt zo bij het decor te horen.

Gaandeweg het optreden valt ook bij Plastic Halo het kwartje dat het nogal een moeilijke klus om dit publiek naar zich toe te trekken. De aanvankelijke grappen beginnen steeds meer op zelfspot te lijken. Ze moeten roeien met de riemen die ze hebben en dat zijn wel degelijk riemen van jewelste. Op geen enkel moment boet Plastic Halo zijn hoge muzikale kwaliteit in. IJzersterke popliedjes, vrolijke deuntjes, tempowisselingen, pianospel, noem het maar op en Plastic Halo heeft het. Het is mooi om te zien dat de band zich niet gek laat maken door het passieve publiek en het optreden gewoon doortrekt. Een enkeling is wel enthousiast te krijgen en schudt met zijn blonde haarpracht.

Na de rookpauze kijk ik met grote ogen het café in. Warempel, het is vol geworden! Dat zijn mooie omstandigheden voor The Cohens, een kruising tussen de instrumenten van Keane en de stijl van zZz. Deze band bewijst dat drums en piano explosief kunnen zijn. Het swingt, het rockt en het is bij vlagen heerlijk vuig.

Essentieel is echter de zang van Joost Nellen. De variatie van The Cohens zit toch vooral in de gevarieerde zang, van hypnotiserend sprekend tot punk-achtige uithalen en geschreeuw. Maar ook dankzij een stevig ritme is het optreden enerverend en zelfs nostalgisch. Op momenten zijn The Cohens zo cool en psychedelisch als bands uit de jaren zestig. Mooi is ook dat de drums de piano en de zang niet overheersen. Het publiek gaat gretig mee in de energieke piano rock-‘n-roll. Duitsers kunnen er toch een feest van maken.