Vanavond toont het Amerikaanse electrorockduo Ratatat in Doornroosje voor een bijna halfvolle zaal zijn eclectische kunsten. Er is geen voorprogramma dus het wordt een korte werkdag. Het lijkt allemaal veelbelovend. De een gaat aan de linkerkant van het podium staan, de andere rechts en daar tussenin staat een videoscherm. Ook muzikaal begint het veelbelovend en spannend. Maar eigenlijk is het optreden niet om aan te zien. Het publiek heeft daar schijt aan. Het danst, het juicht en de armen gaan de lucht in.
Sloom opent Ratatat hun optreden met jaren zeventig psychedelica en het deuntje van The X-Files. In een ruk gaan we door naar de jaren tachtig voor een kort powerrock-intermezzo. Een fles Jägermeister komt tevoorschijn en het publiek vindt dit gebaar van rock-'n-roll-drinkgedrag fantastisch. Op het scherm tekenen zich de schaduwen af van het gitaarspelend duo en de toon is gezet.
De twee spelers werken in een vast schema. Deuntje inspelen, in een loop zetten en daar overheen spelen met gitaren. Af en toe worden toetsenbord of percussie hevig bespeeld. Het scheurende gitaarspel bekoort. Ratatat is het sterkst als het meerdere liedjes aan elkaar plakt of binnen een liedje veel van stijl wisselt. Het houdt de vaart erin. Qua vorm is het allemaal minimalistisch maar de band haalt er het maximaal haalbare uit.
De twee spelers werken in een vast schema. Deuntje inspelen, in een loop zetten en daar overheen spelen met gitaren. Af en toe worden toetsenbord of percussie hevig bespeeld. Het scheurende gitaarspel bekoort. Ratatat is het sterkst als het meerdere liedjes aan elkaar plakt of binnen een liedje veel van stijl wisselt. Het houdt de vaart erin. Qua vorm is het allemaal minimalistisch maar de band haalt er het maximaal haalbare uit.
Van de manier waarop Ratatat muziek maakt gaat een hoop energie uit. De beleving op het podium is groot en dat wordt gretig opgepikt. Muzikaal en technisch valt alles op zijn plekje. Het is gewoon keigoede dansmuziek.
Ware het niet dat het optreden waardeloos is om naar te kijken. Op het podium spelen twee mannen. Daarachter krijg je op een scherm korte filmpjes en beeldeffecten te zien. In dit opzicht lijkt Ratatat meer op een dj-act, maar dat is het duidelijk niet.
Ratatat kan het tempo niet vasthouden, wil blijkbaar liever nieuwe liedjes from the top inspelen en moet vaker naar de fles Jägermeister grijpen.
Als ze gitaarspelend vooraan staan wordt er contact met het publiek gezocht maar het komt nooit echt los. Binnen zeventig minuten komt er twee keer een “thank you” van de lippen. Hebben zij daarom die twee microfoons op het podium staan? Want zingen doen ze niet. Ga dan gewoon achter een tafel staan.
Ratatat kan het tempo niet vasthouden, wil blijkbaar liever nieuwe liedjes from the top inspelen en moet vaker naar de fles Jägermeister grijpen.
Als ze gitaarspelend vooraan staan wordt er contact met het publiek gezocht maar het komt nooit echt los. Binnen zeventig minuten komt er twee keer een “thank you” van de lippen. Hebben zij daarom die twee microfoons op het podium staan? Want zingen doen ze niet. Ga dan gewoon achter een tafel staan.
Ook de korte filmpjes kunnen het visuele aspect niet redden. Daarvoor zijn de filmpjes te saai en lijken zij erg gedateerd. Bij Arnold Schwarzenegger moet ik kort glimlachen en het publiek gaat weer los. Ratatat brengt dan toch nog twee visueel leuke momenten. Ten eerste als hun schaduwen zich op het scherm aftekenen en ten tweede als van het duo alleen de silhouetten in de rook te zien zijn. Mocht ik de volgende keer naar een concert van Ratatat gaan, dan doe ik de ogen dicht en laat ik mij ontvoeren door de muziek. Want die is goed.