Het drama van Noorderslag leek zich te gaan herhalen: één dag voor vertrek was de bandbus kapot... De stationcar van Miguel werd al voorbereid en piepkleine tassen werden ingepakt door ons onder het motto: 8u op elkaar gepakt zitten inclusief bagage op schoot is niet fijn, maar een wonder geschiedde bij de garage en op zaterdagochtend om 9u stond de vertrouwde blauwe bus voor mijn deur. Onder een bleek zonnetje konden wij vertrekken richting de Alpen. Montreux, here we come!

In alle ontspanning en grappen die alleen maar ’s ochtends vroeg gemaakt kunnen worden maakte Jolanda (vriendin) de opmerking: “Heeft iedereen zijn paspoort wel bij zich?” Haha... nee dus. Yonga was de zijne vergeten. Nou maakt dat in de EU niet zoveel uit, maar Zwitserland is geen EU. En Miguel, die al regelmatig in Zwitserland getourd heeft, is iedere keer met de bandbus aangehouden aan de grens. Misschien omdat de Zwitsers niet zoveel vertrouwen hebben in bussen met Nederlandse kentekens en jongens erin? Miguel begon zich echt zorgen te maken of we überhaupt wel doorgelaten zouden worden... “Wie zien er het meest betrouwbaar uit? Die moeten voorin!” Of dat het nou was of iets anders: we werden niet uit de rij gehaald voor controle. Phioe....

Na bergen, rivieren, meren en weilanden achter ons gelaten te hebben kwamen wij na 9,5 uur aan in het pittoreske en duidelijk welvarende Montreux. De Lamborghini’s en Ferrari’s vlogen ons om de oren, maar wij bleven rustig wachten naast onze blauwe VW tot wij naar onze slaapplek geleid zouden worden. Geen probleem met 25 graden en een uitzicht op het meer en de bergen... Ondertussen hoorden wij opzwepende Braziliaanse klanken opstijgen van het podium dat de volgende dag het onze zou zijn. We namen een kijkje en zagen een prachtig buitenpodium met een soort arena-achtige publieksopstelling vol met mensen die dansten voor het podium en zaten en lagen op het gras van de heuvels rondom.

Maar dat zou morgen pas ons uitzicht zijn. Eerst naar het logeeradres ‘Schoolresidance Rosemont’. Wij dachten aan een soort campus met veldbedjes in een muffe slaapzaal. Niets was minder waar! Een prachtig oud pand waar wij 3 kamers op de bovenste verdieping kregen. Er was een tweepersoonslift… Iedereen mokte in gedachten, sjokte achter onze privé chauffeur aan tot de deur van het eerste appartement werd geopend! Een ‘master’ kamer mét balkon en een vrij uitzicht op de volle breedte van het meer en de bergen (met paleiskastelen) rondom!!!

We kregen bandjes voor het festival zodat we nog net de laatste 3 nummers van Wyclef Jean met de Naturally 7 zagen die a capella 8-stemmig In The Air Tonight zongen en een Motown hit, echt helemaal te gek. Toen zijn we maar eens gaan chillen op de rotsen aan het water, terwijl duizenden mensen achter ons aan het feestvieren waren.

De volgende ochtend wilden we van alles gaan doen, maar ja: waar wil je heen als je dit uitzicht vanaf je balkon al hebt? Daar dokterden we een grap uit voor Jörg. Hij zou om 13:04 arriveren op het treinstation en wij hadden wij uitzicht op alles! We hadden gezegd dat ‘we’ er zouden zijn als hij aankwam. Jörg stapte uit en zag niemand. Per telefoon probeerde we hem te navigeren: “Zie je die man met die fiets en een rood pak aan… Loop daar naar toe.” Jörg die om 05.00 uur in een vliegtuig was gestapt werd na een paar minuten nogal chagerijnig en Miguel vloog al de trappen af en ging op een holletje naar het perron. Later kon Jörg de voorgenomen grap om hem te verrassen met ons super decadente appartement wel waarderen.

Maar de tijd brak aan voor concentratie. Spullen pakken en richting het festival. Het publiek was al lekker aan het rondlopen en de sfeer was relaxed. Er speelden bands voor ons dus ging ik me eerst maar eens omkleden. Backstage was er een kleedkamer voor ons waar in plastic een A4-tje hing met het logo van het festival en: Lavalu (16h-01h). Dit vond ik zo stoer dat ik het meegejat heb, hehe.

Ik moet zeggen dat ik echt toch wel nerveus was. Onze eerste gig buiten Nederland en dan op wat voor plek! Niemand kende ons daar, maar het veld was goed bezocht. Gelukkig verliet de spanning mijn lijf bij het eerste nummer en bij het tweede was het halve veld al aan het meeklappen. Leuk publiek! Dus toen we na 75 minuten bezweet het podium afliepen was de glimlach niet meer van ons gezicht te slaan. Een mooiere introductie in het buitenland konden we ons niet wensen. We hebben nog enkele uren doorgefeest op het festival en doorgezakt op ons balkon en uiteindelijk in coma gegaan voor de rest van de nacht...

De volgende ochtend scheen de zon alweer volop, maar wij moesten afscheid gaan nemen van de lieve mensen, van de geweldige organisatie en al het mooie dat dit plekje te bieden had.
Op de terugweg door Duitsland kwamen we ondanks onze vriend tomtom toch nog per abuis in Frankrijk terecht, maar gelukkig hebben we er niet te veel vertraging door opgelopen.

Vannacht heb ik wederom diep geslapen en nu zit ik zo’n beetje na te genieten hier in Arnhem... Op dit moment begint mijn vakantie na een mooi seizoen met deze zeer bijzondere afsluiting. In augustus zijn we weer op Nederlandse festivals te zien en horen. En in september... komt dan eindelijk ons debuutalbum uit! Donderdag 24 september presenteren we de cd in Paradiso, wellicht tot dan.

Liefs,
Lavalu