De avond speelt zich af in een knusse ruimte, achter in het café staan een barkruk en een microfoon. Nadat een aantal gasten hebben plaatsgenomen aan de bar of aan de tafels voor de speelruimte neemt de jonge Meia Meulensteen plaats op de kruk. Meia begeleidt haar mooie stemgeluid zelf met een akoestische gitaar. Ze speelt een aantal covers die ze zeker niet verkeerd uitvoert. Hier en daar zitten nog wat haperingen in het gitaarspel, maar onverdienstelijk was het zeker niet. Wellicht zien we haar nog eens terug in de singer-songwritercompetitie van Nijmegen.    

Na wat samenzang tussen Meia en Paul Aerts, de organisator van de avond is het tijd voor het virtuoze jazzkoppel Flirt. Flirt bestaat uit zangeres Merel en gitarist Niels. Beide muzikanten hebben duidelijk een gedegen muzikale opleiding achter de rug. De muziek zit vol met technische hoogstandjes. Toch moet ik bekennen dat de fascinatie voor de muziek juist hierdoor na een paar nummers begint weg te zakken. We worden constant geconfronteerd met lange gitaarsolo’s die ons de schaarse progressie in de muziek doen vergeten. Ik raak de draad kwijt en ik begin het helaas een beetje saai te vinden. De muziek krijgt weer even wat pit met het nummer Black Coffee, maar helaas verliest dit nummer ook weer zijn kracht in de lange gitaarsolo’s. Toch blijft het een feit dat deze muzikanten ontzettend goed zijn, naar mijn idee mogen ze wat virtuositeit weglaten en daarvoor in de plaats wat meer structuur toevoegen.

De derde band van de avond is een band bestaande uit twee gitaristen, een bassist en een drummer, kortom het is druk op het podium van Villa Lila. Early Adopters is een band die goed nadenkt over hun podiumpresentatie. Ze kleden zich in dezelfde stijl, dragen allemaal flipflops, en hebben een mooie lichtgevende gitaarkoffer met de bandnaam voor het podium gepositioneerd.
Na wat gesoundcheck begint de band met spelen en ik wordt volkomen overdonderd. Wat ik had verwacht was een mals britpop bandje, maar in plaats daarvan krijg ik lekker eigenzinnige pittige rock te horen. Het verbaast me dan ook niks dat de mannen in de kwartfinale van de Grote Prijs van Nederland hebben gestaan. De band swingt de pan uit en dit terwijl ze speciaal voor deze avond half unplugged spelen. De band zegt zelf dat ze in het niet vallen door de virtuositeit van de voorgaande act, maar daarover verschillen de meningen.

De laatste act van de avond is onze eigen Paul Thijssen. Paul, ook fotograaf bij 3VOOR12/Arnhem-Nijmegen gaat vanavond wat covers en eigen nummers voor ons spelen. Geheel in de stijl van het singer-songwritergenre noemt hij zichzelf gewoon Paul. Voordat hij begint met spelen verontschuldigt hij zichzelf wat voor wat hij ten gehore gaat brengen. Het is erg jammer dat hij een wat lage dunk heeft van zijn eigen kwaliteiten, want Paul kan zeker meedraaien met de betere singer-songwriters uit Nijmegen. Hij speelt met volle overtuiging Damien Rice en Skunk Anansie, maar ook pakkende eigen nummers. Zijn stem doet me zo nu en dan wat denken aan James Blunt, maar dan net iets rauwer. Het optreden is zeer goed te pruimen, maar toch jammer dat hij soms iets te snel vindt dat dingen niet goed gaan, en dit ook laat merken. Het is ook de kunst om net te doen alsof het de bedoeling is. Een kleine oneffenheid hier en daar laat ons juist weten dat we van een live concert aan het genieten zijn en niet aan het luisteren zijn naar een cd.