Met de programmering van wereldmuziek lijkt het erop dat Luxor Live verder reikt dan het standaard publiek, want de zaal is deze avond met name bevolkt door dertigers en veertigers. En ik ontwaar in de schare toeschouwers ook menig Nijmegenaar, de stad die doorgaans patent heeft op het genre.

De avond wordt geopend door Melle de Boer. Onder de naam Melleville trekt de lead-zanger van de John Dear Mowing Club (het voormalige Smutfish) solo door het land. Melle is een uitstekende singer-songwriter met een stem die sterk aan Neil Young en Bob Dylan doet denken. In goed een half uur mag hij laten zien wat hij in huis heeft. En ondanks het feit dat het een wat vreemde eend in de bijt is op een world music avond, levert hij een prachtige set af. Wat mij betreft komt hij snel met de volledige John Dear Mowing Club weer terug in Arnhem.

En dan is het tijd voor NO blues. De mix van folk en blues met de nodige Arabische elementen, zorgt ervoor dat het publiek al snel zachtjes op het ritme van de muziek meedeint. Ad van Meurs is verantwoordelijk voor het folkgedeelte, Anne Maarten zorgt met zijn verzorgde baswerk en dito stemgeluid voor de blues en het geheel wordt afgemaakt door de Arabische luit van Haytham Safia U’d en de djembé van Osama Maleegi . Je begrijpt dat het publiek een prima avondje uit heeft. Bijzonder grappig is dat de leadzangeres vanachter het mengpaneel haar partijtje meezingt. “Ze staat nu eenmaal niet zo graag in de schijnwerpers!”, aldus Anne Maarten.

Tussen de nummers door wordt door Anne Maarten kort verteld waar de nummers over gaan of hoe ze tot stand zijn gekomen. Bijzonder vermakelijk is zijn verhaal over het nummer dat NO blues samenspeelt met Tracy Bonham op hun tweede cd, hetgeen handelt over een gevaarlijke vrouw. Hetgeen – hilariteit alom – direct herkenning oproept bij het publiek.

Dat de band ook kan rocken laat NO blues in de toegift horen. Waarbij bijkans de zaal wordt afgebroken. Kortom NO blues was een waardige afsluiting voor het eerste jaar Luxor Live!