Barbarella – Neon City (ep) – Maarten Wagemakers
Nijmegen rockt. Dat is niet zozeer een mening, als wel een simpele constatering. Stoner vermengd met klassieke hard rock doet het erg goed momenteel in de oudste stad van Nederland, en het is dan ook mooi dat één van de langer meedraaiende bands – Barbarella startte in 2005 - eindelijk met hun debuut op de proppen komt. Eerst groeien en rijpen als band, dan pas de studio in. Een prima credo en een met resultaat: want dat Neon City liniaalstrak en moddervet is, daar kunnen we absoluut niet omheen.
Neon City is vooral een effectief staaltje stoner naar bekend recept: overdonderende bulldozerriffs afgewisseld met rootsy woestijnbreaks. Uitermate goed voor een stevig avondje hoofdknikken en luchtgitaren. Kwalitatief is er ook weinig af te dingen: de nummers zijn puntig en to the point, rockmuziek zonder opsmuk. Het ontbreekt de band alleen nog wel een beetje aan een eigen smoel. Als er Triggerfinger of de naam van een aan Josh Homme of Chris Goss gelieerd bandje op het schijfje had gestaan, dan hadden we het wellicht ook wel geloofd. Echt origineel is Barbarella niet, maar er zijn natuurlijk slechtere uitgangspunten om een carrière mee te beginnen. Geen absolute must have dus, maar wel weer een fraaie toevoeging aan het Nederlandse stonercircuit. Onlangs nog uitgeroepen tot 'demo van de maand' in Fret.
Familietrio De Tivolies – Tijd voor Thee (cd) - Jasper Konijnenbelt
Familietrio de Tivolies sleept bij het krieken van het jaar reeds de hoofdprijs binnen voor meest lullige naam van 2009. Het betreft hier een gezelschap dat zich ten doel stelt de jaren ‘30 in klank te doen herleven. Het trio neemt ons mee terug naar de hoogtijdagen van het puriteinse Holland van warme snert, de eerste automobielen en lange winterdagen.
Waarschijnlijk zullen de puristen onder ons dit gezelschap in het hoekje van de ‘kleinkunst’ drukken, een term die ik ten eerste verafschuw en die de Tivolies ook zeker geen recht doet. Het trio levert namelijk ‘echte liedjes’ af. Kop, staart, fijne hook en meekwelen maar. Dat meekwelen gebeurt in een heerlijk lullig Oud-Nederlandsch dat men wel kent van de voice-over van tv programma’s van voor 1950.
Dat het gezelschap de luisteraar daarbij vrijwel achteloos constant op de lachspieren werkt, lijkt welhaast toevallig. Het rijmen van de woorden ‘thee’, ‘tevree’ en ‘canapé’ hebben mij zeker een kwartier in een lachstuip over de grond doen rollen. De verrassing van thematiek en uitvoering te boven dringt tot het brein door dat hier een uitstekend stel muzikanten in de weer is. Met een minimalistisch instrumentarium van akoestische gitaar, staande bas, drums leggen de Tivolies een aantal knappe jazzgrooves neer. Heerlijk plaatje modern Oud-Hollandsch sentiment met “een ferme handdruk”!
CausaliDox - ST (mcd)- Judit Verlouw
Met Bright Ideas Darkly beleefde Causlidox al roem tijdens de Nijmeegse White Noise-editie van Dave Clarke, maar laten we de andere nummers van Causalidox’ mini-album ook eens nader beluisteren. Het geheel klinkt als rustige, melodische electro, die doordacht is opgebouwd.
Nummers als Britght Ideas Darkly en In Hindsight zijn mooi om de dag mee op te starten en je vriendelijk wakker te laten schudden. Geen heftige uit-je-dak muziek (hoewel wellicht afhankelijk van het volume waarop je het draait), maar luister-electro om vrolijk van te worden. Limited Assumption en Second Orgasm zijn wat energieker, dansbaarder zo je wilt.
Door de terugkeer van bepaalde ritmes en gelijkende melodische samples ontstaat een fijn eigen Causalidox-geluid. De patronen bouwen langzaam maar gestaag op en wat dat betreft blijft de muziek een beetje geleidelijk. Daardoor geen plotselinge of onverwachte (onaangename) wendingen, maar hebben we die nodig? Ik kan hier eigenlijk wel zeggen, hoe vaker gedraaid, hoe leuker!
My Boot Heels – Fuck That Job (cd) – Wim Steijns
Het Nijmeegse kwartet My Boot Heels is begonnen als de tamelijk succesvolle Bob Dylan Tribute Band en neemt nu de stap die veel coverbands een keer nemen. Een eigen repertoire met een drie songs tellend album als tastbaar bewijs. De leden van ‘Mijn Laars Hakken’ weten wat ze willen: rock-n’-roll. Met goede muzikanten als Davids, Van den Boom, de met veel gevoel spelende gitarist Van Hout en frontman Driessen kan dit zeker lukken.
Daar waar het quasi komische bluesnummer Fuck That Job nog erg voorspelbaar is, blijkt bij het horen van de tweede track dat de bandleden wel degelijk geïnspireerd zijn door hun oude held. Iets minder uptempo maar met meer variatie is Felt The Fire de topper van het mini-album. De gitaarpartijen van Van Hout zingen met een typische Telecastersound door het nummer en laten daarbij meer dan voldoende ruimte voor Driessen om te kunnen excelleren. Een goede combinatie van tekst, muziek en stemgeluid. Ook in Cold Irons Bound maken de duistere ondertoon en gesproken teksten het geheel weliswaar minder toegankelijk, maar absoluut niet minder goed.
Terwijl Bob Dylan onmisbaar is geweest voor de muziekgeschiedenis zal My Boot Heels waarschijnlijk geen breekpunt in de popmuziek worden. Met de hakken over de sloot krijgen zij het voordeel van de twijfel. Voor liefhebbers van bluesrock in het algemeen en aanhangers van Dylan in het bijzonder, zijn My Boot Heels zeker de moeite waard om te volgen.