Bij binnenkomst, in het verassend gezellig ingerichte CultuurCafé, vliegen de kerstliederen me al om de oren. Naast de kerstboom is het podium spaarzaam verlicht met kerstlichtjes, glitters en ballen. Tussen de buizenversterkers staat een grote pan bisschopswijn te pruttelen en op de tafels ligt een menukaart waarop de nummers en gedichten staan die vanavond voorgedragen gaan worden.

De in gezellige kersttruien gestoken mannen van Yesterday’s Men openen de show met The Wayfarer. Een gedragen lied waarin een eenzame reiziger die op weg is naar zijn geliefde, voor een dilemma komt te staan. Reist hij verder door de koude nacht of zoekt hij de veiligheid en de warmte van een herberg? Op zo’n duistere avond als deze hoop ik voor de reiziger in kwestie dat hij voor het laatste kiest en dat Yesterday’s Men in diezelfde herberg hun hartverwarmende songs over liefde en eenzaamheid ten gehore brengen.

De band klinkt zeer Engels en de hoge stem van zanger/toetsenist Rudolf H. Quincy doet af en toe denken aan een mengeling van Tom Smith van de Editors en Morrissey. Zijn toetsen en de diepe bastonen van het enige staande bandlid Jean de Moulin dragen de nummers, terwijl de bebaarde gitarist Stanley er mooie open akkoorden door speelt. De strakke drummer Franciscus Von Thorsenau maakt in sommige stukken gebruik van samples. Een hoogtepunt is dan ook het prachtige The Bells van E.A. Poe dat door Yesterday’ Men van stemmige muziek en mooi gesamplede bellen is voorzien. Een ander gedicht, Christmas in Flanders, loopt over in het epische Soldier On.

Het concert wordt afgemaakt met een wat overbodige new wave uitvoering van het eeuwige Last Christmas van Wham. Een knusse show, vol synthesizers, glühwein, poëzie en Rudolf-truien.