Wanneer The Kevin Costners aan hun set beginnen is het eerste dat opvalt het geluid, dat erg goed staat afgesteld. Dat is wel eens anders bij concerten. Ik loop niet bepaald warm voor het eerste deel van de set. Kwalitatief is er niks op aan te merken, maar het is saai en te gelikt. De zanger heeft een goede stem, maar blijft - zeker in de refreinen - nog veel te veel vasthouden aan het ritme van de muziek. De overduidelijke Beatles sound maakt het als geheel braaf en ik vind het uitgesproken ‘meisjesmuziek’. Als de Costners dan nog meerdere malen vragen of er te hard gespeeld wordt, terwijl ik nog niet eens één keer aan mijn oordoppen heb gedacht, begin ik me serieus af te vragen of de doelgroep van deze band wel tot de meerderjarigen behoort.

Maar dan verandert alles…
Zanger Bouke doet een aantal lange hoge en zuivere uithalen waar ik erg van onder de indruk ben. Ik heb nog weinig zangers of zangeressen gehoord die live deze risico’s durven te nemen en het dan ook nog klaarspelen. De sound van de hele band wordt langzaam maar zeker stoerder en steviger. De toetsenist laat zijn brave melodietjes varen en er stáát opeens een act. De overgangen worden minder vloeiend en de muzikale intermezzo’s langer. En juist het verlies van die soepelheid geeft de muziek een edge en maakt het interessant om naar te luisteren. Zanger Bouke laat eindelijk zijn ritme los, waarmee hij een extra dimensie aan de muziek meegeeft en nog duidelijker zijn vocale kwaliteiten laat horen. Precies zoals ik al had gehoopt!

De solo van de bassist is werkelijk om te watertanden en als meneer dan ook nog gaat slappen, ben ik helemaal blij. Helaas gaat deze jongen de band verlaten, dit optreden is georganiseerd ter ere van zijn vertrek. Zanger en gitarist hebben zelfs, hoe schattig, een nummer voor hem ingestudeerd. De bassist moet het podium af en wordt het publiek in gestuurd. Rikki Don’t Loose That Number van Steely Dan, heel toepasselijk voor de gelijknamige bassist. Er achteraan nog een gitaarknuffel wanneer hij weer op het podium en de emotie is compleet.

The Kevin Costners is een band met een open en pure uitstraling en als ze het jongensachtige, smoothe en zoete een beetje achter zich laten, naar mijn mening ook een band van formaat.