De vierkoppige band Caulfield heeft plaatsgenomen op het drie-vierkante-meter-grote podium van café de Deut. Het is in het begin dan ook even zoeken naar drummer Werner Willemsen, die zich noodlottig in de hoek verscholen heeft achter zijn collega-muzikanten Steven Roeters en Peter Muselaer. Voor Peter is het vandaag een thuiswedstrijd. Dit keer is het niet aan hem om de mensen van drank te voorzien vanachter de bar, maar van een mooie portie basgeluid van af het podium.

Zanger en gitarist Léon van Kouwen begint de eerste set rustig, zonder woorden vuil te maken aan een opening of welkomstwoord. Voor het tweede nummer ingezet wordt, krijgen we te horen dat we vandaag allemaal getuige zijn van nieuwe, verse nummers van Caulfield. Vervolgens wordt de mondharmonica erbij gehaald en horen we gedurende de volgende nummers dat Caulfield niet alleen maar alternatieve country muziek aankan. Zo wordt country vloeiend vermengd met pop en indie-invloeden en maakt zang af en toe een pas op de plaats voor stukken instrumentaal rockgeluid. De eerste set wordt vervolgens toepasselijk afgesloten met een vrolijk meerstemming popnummer.

Na de pauze is het café nog altijd een gezellig drukke ‘huiskamer’ vol met mensen die zin hebben in meer… en dat krijgen we. De tweede set eigen geschreven nummers klinken als het nu al goedsmakende Caulfield-recept. Voor de ballad stuurt zanger Léon zijn bandleden naar de bar voor zijn intieme solo en wanneer je als Caulfield een figuurlijk (t)huiskamerconcert geeft, kun je uiteraard niet zonder toegift eindigen.

Caulfield heeft vanavond het spits afgebeten van een serie live optredens in de Deut: de warme feesten staan voor de deur. Nu we met de feestinkopen zijn begonnen, het huis ‘visite-proof’ maken en onze schoen voor de verwarming zetten, is het misschien niet raar als je daar de laatst opgenomen debuutplaat van Caulfield in vindt…