The Vlegels hebben al enige naam gemaakt. Zo wonnen zij onder andere de Benelux finale van Emergenza en mochten daarom begin augustus op het Taubertal festival in Duitsland staan. Onlangs gaven zij ook op de Affaire acte de presence en waren blijkbaar heel erg goed als ik de recensie mag geloven. Vanavond in Merleyn, onder het vaandel van Nijmegen Rock City, zijn de omstandigheden echter anders. Andere locatie, ander publiek en vooral een andere recensent.
Zanger/gitarist Roel Smeets is de hele avond lang een irritatiefactor. Constant heeft hij de behoefte om de aandacht naar zich toe te trekken, zij het met overenthousiast gestoei op het podium, zij het met teveel gepraat of zij het met zijn slechte imitatie van de verward-maar-toch-charmant-houding van Lucky Fonz III. En daarbij is Smeets niet eens zo goed. Hij kan niet veel beter zingen dan zangeres Elze Haukes. Ook zij heeft geen verheffende stem en de neiging te vaak teveel nutteloze en vooral saaie dingen te zeggen. Aan de zangpartijen en de podiumpresentatie kan zeker nog gewerkt worden.
Hetzelfde kan men zeggen van de liedjes. The Vlegels hebben het wiel niet opnieuw uitgevonden. Op momenten heb ik het gevoel dat ik het al een keertje eerder gehoord heb. Dat neemt niet weg dat de liedjes op zich goed in elkaar zitten. Ze staan weliswaar nog niet als een huis maar er ligt al een goed fundament, waardoor het optreden geen moment echt saai wordt. The Vlegels halen een redelijk hoog niveau en kunnen dit gedurende het optreden vast houden. Het oogt zeer fris, enerverend en speels.
The Vlegels hebben dan ook twee blikvangers in hun gelederen. Drummer Clance Vaasen en gitariste Nadine Komduur zijn de stille kracht achter band. Het is eigenlijk ongelofelijk hoe goed deze twee zijn en hoe makkelijk zij hun instrumenten beheersen. Er zijn talloze drummers en gitaristen waaraan ze zich al kunnen meten en deze jongens hebben nog de potentie om door te groeien. Hier staan twee ruwe diamanten die nog in de juiste vorm geslepen moeten worden.
Om iedereen met naam en toenaam te noemen, moet bij deze nog bassiste Nienke Smeets vermeld worden. Haar spel is vooral zeer degelijk. Het meest verrassende is nog haar sprong in het publiek tijdens de toegift. Ik schrik me een hoedje want ik heb bijna een basgitaar in mijn gezicht. Oh ja, de toegift. Zangeres Haukes is het hier blijkbaar niet mee eens. De onvrede staat op haar gezicht te lezen, maar ze speelt door als een echte professional.
De knapen en meiden van The Vlegels hebben het potentieel om daadwerkelijk een ‘nieuw popgeluid’ te creëren, zoals ze op hun site beweren. De vraag is natuurlijk hoe hun verdere ontwikkeling eruit gaat zien. Ik neem die uitdaging graag aan. The Vlegels is een leuk bandje om te blijven volgen.