Volgens de flyer vindt er vanavond in The Stage in Arnhem een bandbattle plaats tussen Void Illusion, een heavy alternative rockband uit Rugby Engeland en The Analog Project, een oude bekende uit Nijmegen. De avond zal worden gejureerd door metalband King Locust uit Arnhem. Van een battle of jury is in de praktijk geen sprake, maar dat maakt de avond er niet minder om.

De mannen van Void Illusion zijn gretig, terwijl ik nog driftig in mijn notitieboekje sta te schrijven sta ik opeens oog in oog met de gitarist die het publiek in is gesprongen. Het spijt mij dat ik hem niet de voldoening heb kunnen geven die hij verdient, maar gelukkig wordt die taak dankbaar overgenomen door de andere vrouwen in het publiek. Void Illusion is een leuke opwarmer, maar doet mijn hart niet sneller kloppen. Ik mis de melodie en creativiteit waar je met twee gitaristen meer gebruik van kan maken in dit genre. Pas in de toegift (een fantastische rockcover van het nummer Larger Than Live van The Backstreet Boys) komt tot uiting waartoe deze band in staat zou kunnen zijn.

TAP (The Analog Project) is de volgende in de rij. Deze rasentertainers hebben het publiek al in het eerste nummer op hun hand. Er wordt hard meegezongen en geklapt en er ontstaat een enthousiaste pit die de halve vloer in beslag neemt. Het lijkt erop dat TAP met de nieuwe nummers die ze ten gehore brengen een wat volwassener geluid willen creëren. Binnen de nummers zelf wordt goed gespeeld met tempowisselingen, waardoor een mooie op- en afbouw van spanning ontstaat die prettig aanvoelt. Helaas komt de band met dit serieuze geluid naar mijn mening in een categorie terecht waarvan er dertien bands in een dozijn gaan. Dat wat TAP de heerlijk energieke ervaring maakt die het is, wordt hiermee flink afgezwakt. Ook al kunnen ze dat met zo’n sterke performance wel hebben, dat randje commercieel en de dansbaarheid van de nummers stond hen juist zo goed…

Het toetje van de avond wordt verzorgd door King Locust. Daar waar de zanger van Void Illusion nog af en toe met een guitige blik oogcontact met me probeerde te maken (en ik wijd dit volledig aan de erotiserende werking van mijn notitieboekje), kijken de mannen van King Locust geen moment het publiek in. Bovendien komt het begin van de set een beetje uit de lucht vallen en ik vraag me na twee nummers nog serieus af of de soundcheck wel afgelopen is. Naarmate de set vordert begrijp ik echter wat hier gebeurt. King Locust is geen band die entertaint, maar er wordt op het podium een eigen wereld gecreëerd waar je heel voorzichtig in wordt uitgenodigd en die je uiteindelijk meesleept in een trance-achtige ervaring. De zanger heeft een opvallend lichte stem die duidelijk ter ondersteuning dient van de muziek en niet andersom. Deze vreemde combinatie zorgt voor een verrassend licht verteerbaar effect in dit zwaardere genre. In het nummer Herfst zetten ze een ijzersterk instrumentaal intermezzo neer waar ik onwillig door de zang uit wordt gewekt. Er volgt geen toegift, maar dat zou ook mosterd na de maaltijd zijn geweest.