In ’t Zwaantje in Deest speelt zich vanavond de vijfde en laatste voorronde van Pocketpop af. Het uit Arnhem afkomstige Strez opent het bal, en hoewel de traditionele openingsdans ondanks aansporing van de zanger/bassist uitblijft, weet het kwartet het publiek al snel om de vingers te winden.
 

In muzikaal opzicht zal de Nederlandstalige ska/reggae van Strez niet in de hogere regionen van de eindklassering van Pocketpop belanden. De nummers van de band verschillen onderling niet echt van elkaar, en na een liedje of drie heb je het wel zo’n beetje gehoord. De weinige afwisseling wordt gevormd door wat gitaarsolo’s, maar die zouden niet misstaan in een achtergrondtune van Medisch Centrum West of Fort Alpha. Niets nieuws onder zon dus, zou je denken.

Tenminste, als de band niet zo’n fijne en vriendelijke sfeer op zou roepen, die maakt dat het optreden vermakelijk blijft. En al vanaf openingsnummer Hé Hallo Daar heeft Strez de lachers op de hand. Dat is vooral te danken aan de zanger/bassist, een kruisbestuiving tussen Armand en Bart Chabot. Zijn enthousiaste performance en hilarische aankondigingen (het gaat met name over het genot van een ondergaande zon en daarbij behorende Aldi-Cornetto’s) zorgen ervoor dat het publiek niet halverwege het optreden aan de bar gaat hangen. Jammer dat de teksten niet goed door de mix heen komen, want titels als ‘Ik voel me niet zo lekker’ en ‘Oma’ doen vermoeden dat ook hier wel wat te lachen valt.
 

Of de muziek van Strez zich echt leent voor een bandjescompetitie valt te betwijfelen, in een kroeg of feesttent zou de band beter tot zijn recht komen.

Zou er al een genre bestaan dat aangeduid kan worden als ‘post-pop’? Zo niet dan kan Hot Ronnie and the Hecklers er aanspraak op maken. De heren bouwen binnen hun stukken als postrockers, maar rocken allerminst. Ze zijn wel catchy en afwijkend als een fijne indieband, maar blijft dan net weer te poppy (denk: Coldplay). Een lekker eigenwijs clubje dus, dat HRATH.
 

Hun muziek is absoluut ideeënrijk, maar echt coherent wil het nog niet helemaal klinken. Goed bedoelde koortjes verstranden net te veel in achtergrond-gemompel en de leadzang is regelmatig behoorlijk vals. De iele gitaarlijnen vallen volledig weg tegenover de hard aangeslagen (prima) drumpartijen en het basale gebonk. Op compositorisch gebied zit het beter. Bijzondere tingeltangel en toetsenpartijen versterken de eigenzinnigheid en komen de sfeer op prettige wijze ten goede. De band heeft echt goede intenties maar is nog niet waar hij wezen moet. Een goede bandcoach zou HRATH uitkomst kunnen bieden.
 

Hot Ronnie en zijn mannen hebben duidelijk gewerkt aan hun podiumpresentatie. Stijlvol in oude (tweedehands?) pakken gestoken wordt het optreden gestart met het elkaar omstrikken van de das, het optreden wordt tevens beëindigd met het ontstrikken van dit verstikkende kledingtierlantijn.
 

Maar dan! Wat is dat toch met Belgen? Waar Nederlandse bands zich op het podium over het algemeen bescheiden opstellen weten onze zuiderburen er vaak een onstuimige, schaamteloze maar prettige chaos van te maken. Zo ook het Brusselse Little People.

De (punk)rock à la The Offspring en Foo Fighters wordt met bravoure de zaal in geschoten.

Het optreden rammelt, piept en kraakt aan alle kanten maar dit is juist de charme van de band. Als een losgeslagen roedel vuige jonge honden gaat de band tekeer. Ontblote bovenlijven (die met name door de dames in de zaal niet onopgemerkt blijven), wapperende haren en over de instrumenten uitgespuugde stralen water maken het podium even het middelpunt van een orkaan. Vaak zoeken de bandleden de relatieve rust van de zaalvloer op, op het podium zitten ze elkaar dankzij hun bewegingsdrang vaak in de weg.
 

Constante factor in de band zijn de zanger (de meest rustige van het stel) en zijn verdomd heldere en catchy refreinen. Bij de overige muzikanten is strak spel duidelijk geen prioriteit. Tijdens het optreden rijst het vermoeden dat Little People op het podium vele malen interessanter is dan op cd. Little People weet het punkrock-genre met hun optreden net die broodnodige rauwe rand en verdieping te geven.
 

Het onstuimige en overtuigende optreden van Little People wordt in stijl afgesloten: twee gitaren moeten eraan geloven en worden het podium afgedonderd.

Het is te hopen dat de gegeselde instrumenten niet al te veel geleden hebben van hun vrije val. Ook de jury van Pocketpop is overtuigd door Little People. Op het einde van de avond wordt bekendgemaakt dat de Belgen nog een keer terug mogen komen, in de finale welteverstaan. Ook Do Not Run We Are Your Friends, Spendex Devils en Liquid Snow behoren tot de uitverkorenen. Hot Ronnie And The Hecklers, de winnaar van de publieksprijs, zal tijdens het juryberaad het publiek vermaken. De finale is eerste paasdag in Druten. Check de website (www.pocketpop.nl) voor meer informatie.