Het lijkt een onmogelijke combinatie, twee schatten van meiden die allebei net negentien lentes jong zijn geworden en hun verjaardag willen vieren met daar tegenover de ‘ouwelullenrockers’ van Black Bottle Riot. Dat is net zoiets als Albert West voor een black metal publiek laten optreden. Toch hebben ze elkaar gevonden en vormen zij een woensdagavondfeestje in de NDRGRND. Ik kan er een tamelijk simpel oordeel over vellen.
De genodigden van de verjaardag blijken niet echt geïnteresseerd in de heavy grooves van BBR, dat vandaag een degelijke edoch trommelvlies-slopende set ten gehore brengt. Slechts een handjevol lieden dat op uitnodiging van de band aanwezig lijkt te zijn, voelt zich getrakteerd op het optreden van het Nimweegs viertal. Black Bottle Riot is laatst op studiereis naar Deventer geweest om daar één van hun helden aan het werk te zien; de Amerikaanse band Clutch (vandaar die baarden, wellicht?).
De Clutch-shirts zijn sindsdien op volwaardige wijze geïntroduceerd in het Nijmeegs straatbeeld. Een goede zaak. Te hopen valt dat er zo meer lieden in contact komen met ‘de betere rock’, zodat de generatiekloof die zich duidelijk, pijnlijk, openbaart tijdens dit toch alleraardigste feestje (hipkippen tijdens het optreden ergens achter in de uitgaansgelegenheid en de ‘ouderen’ voor het podium), tot het verleden gaat behoren. Hoewel dit niet het beste optreden is dat ik van de heren heb mogen meemaken, speelt men zoals gewoonlijk op een wijze waar menig (jonge) band niet aan kan tippen. Black Bottle Riot is een band met overgave, rock stroomt door hun aderen en de wereld mag dat weten ook.
Het nietsontziende gehamer van drummer Tim zet de toon waar de andere drie vandaag maar ten nauwer nood (o.a. qua geluidsniveau) bovenuit komen. Toch blijft het een genot om de altijd lachende Simon en zijn kompanen aan het werk te zien. Want dat is het: een echte ‘working band’! Misschien nog een kleine tip voor de vier mannen (al ben ik niet de aangewezen persoon om adviezen te geven); bij een partyset voor een publiek dat relatief onbekend is met je muziek, is een stukje herkenbaarheid een slim middel om aan belangstelling te winnen. Misschien een vette cover? Ik geef het toe, het is moeilijk. Misschien maar niet meer doen, dit soort optredens en je concentreren op het èchte werk. Een mooi debuutalbum misschien?