Rockin’ Park mocht na drie jaar eindelijk op herhaling. Vorig jaar moesten we nog genoegen nemen met losse concerten van Pearl Jam, The Rolling Stones en Red Hot Chili Peppers. Dit jaar had het Goffertpark weer een uitgebreide festival line up die ruim 30.000 festivalgangers op de been bracht. Grote vraag was of deze editie meer rock zou brengen dan in 2005 of dat het nu toch echt tijd word om de naam te veranderen in Popin’ Park. Op deze toch nog zonnige zaterdag krijgen we 11 bands voorgeschoteld. De optredens op de twee podia overlappen elkaar niet, zodat het eenvoudig is om iedere band te zien en horen. En ik ben niet de enige die in het Goffertpark rondloopt met een mening over de optredens die het publiek voorgeschoteld krijgt. Opener Mêlée zet volgens Chantal uit Den Haag een fijne set neer. De 19-jarige Canadees-Japanse singer-songwriter Justin Nozuka vult daarna het Goffertpark met soulvolle gitaarmuziek. Henk uit Tilburg vindt het maar niets. Hij wil rocken! “Valt er dan helemaal niets te rocken op Rockin’ Park?” Hij zal nog even geduld moeten hebben, want ook de band die daarna het podium mag betreden kan Henks verlangen naar rock nauwelijks vervullen. De dag na Rockin’ Park staan de Britten van Starsailor in het Londense Hyde Park als support act voor The Police. In Nijmegen laten ze horen dat ze Nederlands geoefend hebben. De warme songs worden perfect omlijst door een voorzichtig zonnetje. Toch vallen de wat stevigere songs beter in de smaak bij het publiek. Het lijkt er op dat we toch nog gaan rocken vandaag. Xavier Rudd laat in zijn eentje heel wat muzikale kunstjes zien. Gitaar, didgeridoo, djembés of harmonica? Het is geen probleem voor deze Canadees-Australische singer-songwriter. Het programmaboekje belooft ons ‘peace and happiness’ tijdens een zwoele avond. Probleem is dat Xavier al om 14 uur het podium mag beklimmen. Het zwoele-avond-gevoel krijg ik dan ook niet. Het lijkt eerder alsof we meegenomen worden naar de Australische outback. Waarschijnlijk leuk als je een festival met wereldmuziek bezoekt, maar op Rockin’ Park een mislukte programmering. Het rockt absoluut niet. Counting Crows mag om 15 uur het podium betreden. ‘s Avonds speelt de al bijna 18-jarige band in de zilte Zeeuwse zeelucht bij Concert at the Sea. Voor de die-hard fans lijkt het me geen moeilijke keuze op welk festival je ze gaat bekijken. Toch blijkt Nijmegen ook goed in de markt te liggen bij de fans. En ‘Holiday in Spain’ is zonder Pascal Jacobs van Bløf ook de moeite waard. Jikke en Paul uit Duiven vinden dat de Counting Crows nog steeds de eigen sound bezit die ze bewonderen. Ze hebben dan ook genoten van het optreden. Jikke: “Het lijkt wel of de songs uit de tenen van zanger Adam Duritz komen.’’ Als vervanger van The Mars Volta was semi-Belg Gabriel Rios op de eerste Rockin’ Park editie ook van de partij. Nu speelt hij een prachtige set vol mooie liedjes. Rock is het wederom niet, maar het is wel één van de weinige acts van de dag die mij echt inspireert. Ook de set van Ben Folds kan mijn volle aandacht vasthouden met zijn Amerikaanse singer-songwriterpianopop. Ben Folds maakt al snel duidelijk wat daarmee bedoeld wordt. Ben brengt fijne songs en raakt de juiste pianosnaar. Live komt dan als eerste het rockgehalte van Rockin’ Park redden. De band rockt vanaf de eerste song en zet een ijzersterke set neer. Dit brengt eindelijk ook enige beweging in het zonnebadende publiek. Uit duizenden kelen klinken de backin’vocals het park in. Uiteraard word ook de ballad ‘Overcome’ gebracht. Leadzanger Ed Kowalczyk zingt deze song die in de weken na de aanslagen op de Twin Towers uitgroeide tot de allergrootste hit van de band zó glaszuiver, dat ik er kippenvel van krijg. Een prachtige afsluiter van de set. Het Goffertpark heeft gerockt en gaat los. Margot en Michelle uit Rotterdam vonden het leuk dat Ed het publiek zo bij de show betrok. Margot: “En ik vind Ed gewoon ook een lekker ding!” In de vroege avond is het eindelijk tijd voor een Nederlandse act op het festival. Het mag toch heel erg jammer genoemd worden dat pas op het laatste moment een tweede Nederlandse band geboekt is. Racoon mag de door stemproblemen gevelde Beth Hart vervangen. Wat je van ver haalt is niet altijd beter! Dat bewijzen Anouk en Racoon. Het optreden van Anouk begint echter eerst met een heuse rel frontstage. De dames en heren persfotografen verlaten massaal de fotopit zonder ook maar één foto te hebben gemaakt. De reden? Alle gemaakte kiekjes van Anouk moeten o.a. voor plaatsing ter goedkeuring toegestuurd worden aan Anouks platenmaatschappij. Pas na toestemming mogen de foto’s gepubliceerd worden. Onwerkbaar vinden de fotografen. Ook onze 3VOOR12-fotograaf ondersteunt dit terechte statement. Anouk rockt er echter niet minder om en doet haar naam als rock bitch opnieuw eer aan. Arrogant divagedrag kan daar aan worden toegevoegd. Maar het statement van de persfotografen staat! Foto’s van Anouk zullen dan ook niet te zien zijn. Hoe vaak ik Lenny Kravitz al op festivalpodia heb zien staan? Ik weet het niet precies. Maar elke keer weet hij met zijn Love Peace & Happiness uitstraling weer hele mensenmassa’s in beweging te krijgen. Lenny mag dan ook weer op herhaling komen, want ook in 2005 behoorde zijn naam tot de line up. De wereldtournee die hij vanwege zijn nieuwe album doet, staat bol van oude meezingers. En al brengt hij veel nummers van de nieuwe 'It's Time For a Love Revolution' schijf, ‘Let love rule’ ontbreekt uiteraard niet op de setlist van deze avond. Karel en Jeroen uit Den Haag vonden het optreden top. En rockte Rockin’ Park genoeg vandaag? Karel: “Live en Anouk rockten absoluut. En verder was het gewoon een relaxte dag.’’