“An intimate warm up show”, zo kondigden ze het zelf aan op de website. Eigenlijk is Maxïmo Park formaatje Doonroosje allang ontgroeid. Maar in de aanloop naar twee grote festivals in Duitsland wordt een tussenstop gemaakt in Nijmegen. Met debuut 'A Certain Trigger' uit 2005 vestigde Maxïmo Park haar naam als een van de meest aansprekende bands uit de post-punk revival. De muziek grijpt terug op bands als Gang of Four, Television en The Smits. Een 'hoekig geluid', zo heet dat dan. Anno 2008 is dit vooral een vervelend stigma geworden, waaraan Maxïmo Park zich gelukkig heeft ontworsteld, zo wordt vanavond bewezen. Tijd om in het optreden te groeien heeft zanger Paul Smith niet nodig. Vanaf opener 'Girls Who Play Guitars' wordt het publiek getrakteerd op zijn aan gestoordheid grenzende manie. Met wilde handgebaren, sprongen en indringende blikken ondersteunt hij zijn woorden. Kijken naar Paul Smith is naast een vermoeiende, ook een persoonlijke ervaring. De neurotische voordrachten komen over als noodkreten uit zijn dagboek met teksten die vaak pijnlijk direct zijn. “I am young, and I am lost, every sentence has it cost”. Een statement dat op flinke vocale instemming van het publiek kan rekenen. De aanwezigheid van de andere bandleden uit zich vooral in het muzikale. Met name Duncan Lloyd excelleert op gitaar. Al zou zijn spel nog meer nadruk mogen krijgen. Met het spelen op grote festivals lijkt de nuances hier en daar uit de nummers geslopen te zijn. Aan het einde van de show, zoals bij 'The Coast is Always Changing' en de rustigere nummers van 'Our Earthly Pleasures', krijgen Lloyds gitaarpartijen pas wat meer lucht. Op die momenten is de band uit Newcastle op haar best. De ritmesectie houdt het tempo hoog, Paul Smith zorgt voor overgave en emotie en keyboardspeler Lukas Wooller brengt extra accenten aan in de liedjes. Het nieuwe nummer 'Question', te verschijnen op de cd die nu wordt opgenomen in Newcastle, ligt in het verlengde van 'Our Earthly Pleasures', met meer nadruk op melodie en piano. Het andere nog niet uitgebrachte liedje van vanavond, 'Tanned', start ingehouden maar mondt uit in een vol en neurotisch geluid. vergelijkbaar met 'Limassol'.Op de nieuwe nummers wordt wat afwachtend gereageerd in het publiek. Maar het haalt de snelheid niet uit de show. Het is eerder dat Smith zichzelf niet bij kan houden. Tussen de nummers komt hij steeds eventjes tot rust om bijvoorbeeld een nummer op te dragen (aan bijv. Wesley Sneijder), een filmtip te geven (Saturday night, Sunday morning) en verzoekjes te pareren (t-shirt uittrekken). Met 'Going Missing' lijkt de show voorbij te zijn. Maar onder een luid “Maxïmo! Maxïmo!" komt de bang terug. Bedankjes gaan naar het publiek en Marco van Basten. Bovendien belooft Smith Nederlands te gaan leren. Gezien de vele optredens van de band hier geen overbodige luxe. De van het tweede album afkomstige single 'Books From Boxes' wordt wat slordig uitgevoerd, maar met afsluiter 'Apply Some Pressure' wordt alles goed gemaakt. Het lijkt wel alsof er 100 Paul Smiths in het publiek staan. Een chaos van ongecontroleerde lichaamsbewegingen.