Met een nog niet geheel verwerkte kater, overgehouden aan de wedstrijd van Oranje tegen Frankrijk, fiets ik zaterdagmiddag in alle rust richting Goffertpark om Tokio Hotel te gaan aanschouwen. Eenmaal aangekomen ontdek ik dat de rust voorbij is en kan ik mij uiterst moeizaam een weg banen tussen de vele dranghekken, beveilingspersoneel en met name de extreme massa dringende tienermeisjes. Uiteindelijk raak ik net op tijd binnen om nog een paar nummers mee te krijgen van Jeremy’s. Deze punkrockband speelt een degelijke set met risicoloze punkrock. Ondanks dat men duidelijk voor een andere band is gekomen vanavond, verleiden de aanstekelijke liedjes en de charismatische zangeres het meisjespubliek toch tot enig meespringen. Dan is het de beurt aan SAT2D, de band die Kaf en Koren aan zich voorbij liet gaan. Met hun podiumpresentatie zou SAT2D zeker een goede kans op de overwinning gemaakt hebben, waarmee een optreden op de Valkhof Affaire binnengehaald zou zijn. Dat hebben ze nu ook al op eigen kracht voor elkaar gekregen, naar mijn idee toch een stuk eervoller dan de functie van opwarmer voor Tokio Hotel. In het publiek was er waarschijnlijk maar een enkeling die SAT2D echt op waarde kon schatten, terwijl dit muzikaal toch zeker de spannendste band van de avond blijkt. Kort voor de hoofdact trekken de aanwezige ouders zich discreet terug en wordt het pas goed zichtbaar dat het publiek voor 99% uit hysterische bakvissen bestaat. Duizenden armen en gezichten, die om raadselachtige redenen zijn volgeschreven met de namen van de bandleden. Waarom spiekbriefjes, terwijl de meerderheid de complete biografieën van alle vier de bandleden waarschijnlijk een stuk makkelijker opdreunt dan een rijtje Duitse naamvallen? Na lang wachten komen de jongens van Tokio Hotel dan eindelijk tevoorschijn. Werd de geluidsbarrière bij aankomst op het terrein al flink benaderd, nu worden de trommelvliezen pas echt mishandeld. Bij opkomst van de zangeres, die bij nadere inspectie toch een zanger blijkt te zijn, breekt pas echt de hel los! Het is meteen kraakhelder dat het terugtrekken van de ouders niets te maken had met discretie of zich generende pubermeisjes, maar dat het puur een vorm van zelfbehoud betreft om zich, gewapend met de geadviseerde oordoppen, richting de totaal uitgestorven biertap te verplaatsen. De glaszetters in de omgeving zullen een druk weekend hebben gehad. Muzikaal valt er weinig bijzonders te melden over de band. Ondanks het recent uitgebrachte engelstalige album, kiest zanger Billy Kaulitz er op het podium wijselijk voor om alle nummers veilig in het Duits te zingen. De zogenaamde emorock is inhoudsloos en onbeduidend, maar heeft een hoge meeschreeuwfactor waaruit vervolgens blijkt dat de gemiddelde leeftijd in ieder geval al hoog genoeg is om Duits verplicht in het vakkenpakket te hebben. Visueel is het optreden wel spectaculair te noemen, niet in de laatste plaats omdat de zanger lijkt te zijn vergeten om zijn Ruud Gullit-pruik af te zetten na het voetbalduel van de avond ervoor. Waar bands als Muse zelf de ballonen regelen, zorgen hier de fans voor de nodige extra’s tijdens het optreden. Bij het nummer “1000 Meere” komen de bellenblaassopjes tevoorschijn en verandert het Goffertpark in een heuse autowasstraat. Positieve punten die verder te melden vallen zijn de korte rijen voor de bar en het afronden van het concert op het opvoedkundig verantwoorde tijdstip van 21.15 uur. Met fluitende oren en het sop achter de lenzen fiets ik opgelucht het park uit.