Het maakt niet uit van wat voor muziek je houdt, als Dos Cuerdas speelt móet je gewoon luisteren. Een gitaar en viool zijn alles wat Sabine Vieregge en Joey Pasanea nodig hebben om je vanaf de eerste noot te betoveren tot de laatste klanken gespeeld zijn. Hun rumba-flamenco klanken blijven vervolgens nog dagen hangen. De twee muzikanten (de één klassiek geschoold, de ander autodidact) vullen elkaar perfect aan. In de rumba-flamenco is het ritmische handgeklap van de Spaanse flamenco vervangen door het Afro-Cubaanse gebruik van claves, trommeltjes en andere percussie-instrumenten. Joey heeft een techniek ontwikkeld waarbij hij onder het spelen slagjes geeft op de kast van zijn gitaar en Sabine wervelt daar geen noot missend met haar vioolspel doorheen. Van frivool en uitdagend tot melancholisch en ingetogen, ze beheersen het. Er wordt veelvuldig geïmproviseerd en alles is meteen een feestje waarbij het moeilijk is om stil te zitten. Andere muzikanten vervullen regelmatig een gastrol. Tijdens het Midzomernachtfeest speelt Eric Damhuis mee. Met bluesachtige uithalen, nota bene op een mondharmonica, is hij een verrassend mooie aanvulling op de gipsystijl van Dos Cuerdas. Op deze avond in de Wielakkerstraat wordt ook hun nieuwe danstheaterstuk, El Misterio de la Luna, gepresenteerd. Al eerder hadden Sabine en Joey muziek geschreven voor theaterproducties. Dat smaakte naar meer en Sangre de Fuego werd opgericht. Met toevoeging van een altviool, cello, piano, bas en percussie schreven ze muziek bij een verhaal wat Joey al een paar jaar op de plank had liggen: een mythische vertelling over Kheeliben, God van de Dans. Met thema’s als jaloezie, onmacht en misleiding wordt met een choreografe en een dramaturg gewerkt aan een stuk wat pas in 2009 gaat draaien, maar waarvan alvast voorproefjes worden gegeven tijdens het komende Oosterbeek Festival en het Sonsbeek Theater Avenue. Verrassend is dat met deze voorstelling de verschillende muziekstijlen die de muzikanten met zich meebrengen soms samensmelten tot een nieuw geluid. De funky basloopjes klinken wonderwel goed bij de klassieke aanzet van de cello, en die klinkt weer prachtig bij het spaansachtig tokkelende ritme van de gitaar. De percussie heeft weer een heel eigen ambientachtige sfeer, terwijl de toetsen soms richting jazz gaan. En de violen boetseren alle stijlen aan elkaar. Het is ronduit eigenzinnig! De choreografe zal er haar handen vol aan hebben om even beslagen ten ijs te komen als de makers van de muziek. En of de dansers voldoende cachet hebben om de vele lagen die inherent zijn aan mythische verhalen tot uitdrukking te brengen valt nog niet te beoordelen. Het is nog in ontwikkeling en het kan dus zijn dat de charmante jongeling die de God van de Dans gaat neerzetten groeit in de stevige uitstraling die een god nu eenmaal vertegenwoordigt. Ook de kostuums en het decor kunnen wat meer overtuiging gebruiken, maar met de muziek zit het alvast goed. Met deze try-out van een try-out kijken we vol verwachting uit naar het uiteindelijke resultaat!