Op weg naar de Chinees op de hoek loop ik langs Merleyn en zie tot mijn ontsteltenis dat The Cowpokes reeds zijn aangetreden in het café van Merleyn, ruim voor de aangegeven aanvangstijd van vanavond. Vloekend en intens verlangend naar keuzemenu 128 (zonder sambal) stap ik een afgeladen Merleyn binnen, vol met tegen elkaar babbelende bekenden. Gezellig dringen dus. Klinkt wat paradoxaal, maar met zoveel vrolijkheid glimlach je beminnelijk naar iedere skin die z’n Dr. Martens in je voet plant.
Nu is het natuurlijk enorm kek om een americana-bandje te beginnen tegenwoordig, maar als The Cowpokes hadden verteld dat ze uit Newbraska komen had ik het ook geloofd. Nou ben ik liefhebber, maar met een onversterkte set bluegrass gedragen door gitaar, banjo en mandoline midden in het café doe je mij m'n honger direct vergeten. Heerlijk.
Het Germaanse The Dirty Bones opent de avond op het podium in de zaal met een keurig setje afgemeten mid-tempo road-rock. Denk ZZ Top, denk AC/DC. Een vreemd samenraapsel van figuren is het wel. De geföhnde, woestharige gitaargod van de band spant echter de kroon en lijkt zo uit Spinal Tap weggelopen. Type Jan Vayne in een te krappe spijkerbroek. De clichématige rockposes die ie overenthousiast doorspeelt vergeef ik hem echter direct wanneer ie z’n vingers kundig over het fretboard laat glijden. De energieke frontvrouwe krioelt krols, geeft stemadvies voor de Amerikaanse presidentsverkiezingen, flasht de voorste rijen en trekt met hetzelfde gemak de strot los voor een stevig slotakkoord. Ik denk dat het aantal stemgerechtigden voor die verkiezing vanavond op een vinger te tellen zijn, toch zingen met z'n allen 'Cause Im Black' mee en beloven we haar Obama te stemmen.
Tweede befreunde band uit Duitsland betreft The Go Faster Nuns. Clichématige, melodieuze punk met de nodige inzet en groen haar. Iets te netjes allemaal. Stiekem had het van mij niet gehoeven. Het enthousiasme krijgt echter de handjes netjes op elkaar en ook ik klap beleefd mee.
En dan is het eindelijk zo ver. Nieuwe Bambix-baby ‘Bleeding in a Box’ zal de doop in zweet ontvangen. Het mag wellicht niet bij iedere Nijmegenaar tot zijn cultuur-historische canon behoren, feit is dat Bambix al jaren internationaal flink aan de weg timmert. Licht gehinderd door brak geluid – iets waar Merleyn zo stilletjes aan patent op lijkt te krijgen – gaat het gezelschap bruut van start. De fijne koortjes zoals we die van de platen kennen, moeten we ontberen vanavond. Toch speelt het trio redelijk strak, werkt harder dan een Rotterdamse havenarbeider en de nieuwe songs klinken reeds vertrouwd in de oren. Het volume is fors; m'n hamer slaat harder op m'n aanbeeld dan bij gabber over de koptelefoon. Maar soit, we vieren vanavond de nieuwe Bambix en dat mag kabaal maken. Dus gaan de vuistjes omhoog, de strotjes los en de handjes op elkaar. Apart zijn de twee metalheads vooraan die bezig zijn met een wedstrijd synchroon-headbangen die niet zou misstaan op het wereldkampioenschap air-guitar. Het is juist het oproepen van dit soort enthousiasme dat de hanenkam van Bambix boven het maaiveld uit doet komen. Muzikaal matig vanavond, maar ja, als je wint, heb je vrienden.