Op een koude decemberdinsdagavond verlaat ik dik ingepakt mijn warme en knusse kamer om mijn muzikale horizon te verbreden. Wat staat er vandaag op het programma? Rikke Korswagen, een jongen met een gitaar, en My Boot Heels, een country rock ensemble, te bewonderen in Camelot. Bij het betreden van het café beslaat mijn bril onmiddellijk en juichen mijn ledematen de warmte toe.

Rikke Korswagen uit Rotterdam is niet zomaar de typisch folky jongen met gitaar en mondharmonica zoals hij doet voorkomen in zijn liedje geschreven tijdens een regenbui. Nee, Rikke kiest meer voor de country en de blues. Daardoor hebben zijn liedjes meer pit en humor en zijn rauwer dan die van uw standaard singer-songwriter. Zijn stem leent zich ook veel beter voor de country en de blues. Het is alleen jammer dat hij geen echte redneck is. 

Ook is het jammer dat gemiddeld maar vijf mensen op de muziek letten. De rest praat rustig door of speelt Koehandel. Arme Rikke staat er een beetje voor spek en bonen bij. Het applaus na elk nummer is meer obligaat en hypocriet dan eerlijk bedoeld als waardering voor de muzikant. Zo missen de meeste mensen de leuke en charmante verhalen van Rikke over zijn liedjes over zijn vriendinnetje, vrienden die nooit komen opdagen en kapotte geisers.

Het laatste liedje doet Rikke liggend vanwege zijn chronische rugklachten. Dit zorgt voor een unieke ervaring want zo vaak zie ik geen artiesten op de grond liggen. Maar de volgende keer wil ik wel de vandaag missende banjo zien.

My Boot Heels is een kwartet rock-‘n-rollende cowboys uit Nijmegen. Bij een band als My Boot Heels verwacht je een smerige kroeg vol bikers in leren of spijkerjassen met heavy metal patches. Enfin, dat is niet het geval. Dat doet geen afbreuk aan het enthousiasme en het spelplezier van My Boot Heels wat gemakkelijk overgaat op het publiek dat het enthousiasme maar al te graag deelt. Wel blijft het een gek gezicht om deze vier Nederlanders met hun muziek uit het Amerikaanse zuiden te zien.

Los daarvan zijn de gitaarsolo’s stoer en voortreffelijk en het drumstel grappig om te zien, het is namelijk erg klein. Zo past het in een blauw karretje met naam en internetadres. Ook een leuke manier om reclame voor jezelf te maken. En verder is alles leuk aan My Boot Heels. De bassist die meerdere malen moet wijken voor toiletgangers, woeste en luid geblèrde uitspraken zoals “Everybody must get stoned”, “Fuck that job” en “You motherfucking swine” en de jankende gitaar bij de nummers met meer blues (met weer subliem gitaarspel). Het puntje op de i wordt gebracht door Rikke Korswagen die bij Like A Rolling Stone eerst luidkeels souffleert, daarna de zang mag overnemen en het daarna maar weer laat omdat hij zich enkele keren in de woorden vergist. Pijnlijk is het niet, maar wel heel erg leuk.

Kortom, een uiteindelijk woeste avond vol muziek die eigenlijk niet in de winter en niet in Nederland thuishoort.