Het draait deze avond natuurlijk allemaal om de cd-presentatie van de Honkies, maar bENDOVER en De Staat stoner-rocken en garagerocken er ook lustig op los. Dat bENDOVER (garagerock-waardige-kutnaam) haar weg weet te vinden in de garagerock, bewijzen ze met verve. Luister ook eens op hun MySpace naar de verkrachting van The Novas' meesterwerkje 'The Crusher'. Nóg pijnlijker voor het oor dan de versie die Jeffrey Novak wist uit te poepen, en dat zal de garagepunkofielen bekoren (alleen King Uszniewicz weet het nog bonter te maken). De Staat speelt rock die ik toch echt als stoner moet betitelen. Het zegt mij totaal niks en is te zwaar op de maag, of: ik ben een doetje dat geen echte-mannen-muziek weet te waarderen. Toch zijn er in de zaal genoeg mensen aan wie dit wel besteed is, mensen die we ongetwijfeld op 29 oktober bij Fu Manchu (dat is nog eens stoner!) in Roosje aan het freaken zullen zien. Na afloop moet ik even een luchtje scheppen, maar wordt vervolgens geconfronteerd met een portier die iedereen tot nader order buiten houdt. Toegegeven, Merleyn is inderdaad barstensvol, dus is het tijd voor contemplatie en het (overdrachtelijk) tegen de schenen trappen van de trutjes voor me in de rij, totdat ze in een regelrechte identiteitscrisis belanden als het concert maar liefst 6 hele euro's blijkt te kosten. Na lang dralen, druipen ze af richting Stretto. Rock-'n-roll! The Bloody Honkies zijn ondertussen al flink aan het uitpakken. Hoewel het lastig is nog een plek met uitzicht op het podium te bemachtigen in een overvol Woodstock in het klein, kan na enig gedrang in ieder geval een glimp van de Honkies worden opgevangen. Zoals dat bij eerdere concerten al was opgevallen, laat zanger Lawrence Mul zien dat hij weet hoe het spel van rock-'n-roll frontman gespeeld moet worden. Wild schudden, headbangen, over de grond rollen, schreeuwen en in de blote bast in het rond springen. Met dank aan ons aller Iggy voor een flinke portie inspiratie. Qua sound zijn de Honkies rock pur sang, maar toch ook veel meer van dat. Iggy, the Cramps, the Hellacopters, Gun Club, Dead Moon, Black Furies, the Legend Killers, the Lipstick Killers, the Little Killers, the Immortal Lee County Killers, the Kills, Barbarellas, Primal Scream, Almandino Quite de Luxe, Pearl Jam en the Paybacks, zouden allen als invloeden kunnen gelden. Maar afgaande op de songtitels zouden het even zo goed Slipknot, Hootie & the Blowfish, Echo & the Bunnymen, Patti Smith, Sublime, Mungo Jerry, Sex Pistols, Fleetwood Mac, nogmaals Fleetwood Mac, the Vines, the Go Go's, ZZ Top en, jawel, the Stooges kunnen zijn. ('Gimme danger, little stranger, swear you gonna feel my hand!') Een hoop namen, een hoop gezwets, maar de kern is dat die verdomde Honkies op deze vrijdagavond in Merleyn zo hard staan te rocken dat ik er tranen van in m'n ogen krijg. Zo iets overtuigends heb ik niet meer meegemaakt sinds Iggy Lokeren aandeed of sinds the Cramps Paradiso op z'n kop zetten, of sinds Boy George's meesterlijke vertolking van Suffragette City. Strakke rock-'n-roll, afgewisseld met meer bluesy intermezzo's, om vervolgens weer keihard door te speedrocken. Voortreffelijke (!) zang, een band die tot in de puntjes op elkaar ingespeeld is, heerlijk gitaarspel met een psychedelisch randje, drums die de toon zetten, en een bassist die er een vloeiende fundering onder weet te leggen. De Bloody Honkies, een band die klopt. En dan te bedenken dat de cd (nu op de luisterpaal) die de Honkies deze avond presenteren ook nog eens klinkt als het werk van een volwaardige, door de wol geverfde rockband met sterrenstatus. In plaats van wat het feitelijk is, de debuutcd van een of ander in een 'magic barn' (brr) in het achterland repeterend 'soulbrothers'-bandje van relatief toch echt nog groentjes. Zo bezien (soulbrother, magic barns) doet het allemaal wat Eindhovenesque aan, maar daar zullen we de Honkies niet op aanvallen. Misschien kunnen we in retroperspectief de hele Eindhoven-'gang' (met vaandeldragers Peter Pan Speedrock en the Spades) wel bestempelen als wegverbreiders voor de glorieuze komst van Nederlands' rockband numero uno: The Bloody Honkies. Lichtenvoorde is waar het gebeurt. Zonder al te veel gok-referenties en bijbehorende Lemmy-adoratie (ace of spades, kwijlkwijl) met iets subtielere verwijzingen naar sex en bijbehorende geile wijven. De Honkies zijn braver dan de Eindhovense collega's, en kunnen zich het nog veroorloven ook. The Bloody Honkies, begin dit jaar, op Noorderslag, waren ze al een 'ontdekking', met dit album, en door met name de live vertolking op deze gedenkwaardige avond, bewijzen ze een regelrechte sensatie te zijn.