The James is een viermansformatie in de klassieke samenstelling drums, bas, gitaar en zang. Ook de muziek is traditioneel. De band speelt vooral stevige mid-tempo liedjes met een kop en een staart waarbij de zang centraal staat. De begeleiding dient eigenlijk alleen ter ondersteuning van de zanger. Dat is verstandig, want hij is gezegend met een fraaie donkere stem die herinneringen oproept aan Jim Morrison en Roger Daltrey. Dit optreden is pas het derde van de band. Het is duidelijk dat hier nog geen geoliede machine op het podium staat. De pauzes tussen de nummers duren veel te lang en de podiumpresentatie ligt helemaal op schouders van de charismatische zanger. Ook gaan de nummers nog teveel uit van één basisidee, dat veel verder uitgewerkt kan worden. Vooral de gitaar- en baspartijen zijn zo basaal dat dit enige saaiheid in de hand werkt. Het optreden begint echter veelbelovend met een stuk of vier aardige tot hele aardige nummers. Een daarvan roept zelfs herinneringen op aan de betreurde Serenes (wie kent ze nog?). Hier pingelt de gitarist een mooi riffje dat het nummer direct de nodige schwung geeft. Halverwege het optreden speelt The James echter een paar nummers die de stemming aardig naar beneden helpen. Na een ruim half uur is het al weer afgelopen. De afsluiter is een up-tempo song die lekker vrolijk wordt gespeeld. Meer van dat soort werk en de band zet een flinke stap vooruit. Mijn indruk is dat ze eerst nog een tijd serieus in de oefenruimte moeten oefenen en vooral songs met variatie moeten leren schrijven, zodat ze de zwakke broeders in het repertoire kunnen vervangen.