Clemens start zijn optreden intiem met gastbijdragen van o.a. Sjoerd van Bommel drums & percussie, Rob Roemers, gitaar en Gerald van Beuningen op de bas. Zonder zijn New Orleans- en R & B-roots te verlaten heeft hij ook jazz-achtige nummers à la Django Reinhardt aan zijn repertoire toegevoegd. Qua uitvoering lijkt het echter meer op een wat simpelere versie van Lenard Cohen. Dat maakt het allemaal wel een beetje erg belegen en eerder geschikt voor een theatervoorstelling dan een poptempel als Doornroosje. Muzikaal gezien zijn de nieuwe nummers niet al te hoogdravend en tekstueel lijkt Clemens de Engelstalige versie van het Grote Rijmwoordenboek te gebruiken. Maar Clemens en zijn band doen iets, hebben iets waardoor deze droge negatieve vaststelling geheel verdwijnt en de hele zaal in beweging raakt. Komt het doordat zijn stem klinkt alsof hij in iedere goot die hij tegenkwam, heeft gelegen? Het is meer. Want zijn presentatie en performance doet denken of hij daadwerkelijk uit de Mississippi-delta komt, al verraadt zijn accent natuurlijk dat het niet verder weg kan zijn dan de Haterse Vennen. En waar maak je tegenwoordig nog een optreden mee in een poppodium met een heuse pauze. De meeste bands zouden na een pauze de spanning en sfeer weer helemaal opnieuw moeten opbouwen, maar daar heeft Clemens en zijn band totaal geen moeite mee. Hoewel de dj ook voortreffelijk bijdraagt aan de opgebouwde sfeer van voor de pauze. Samen met zijn band laat Clemens zien dat ouder worden als muzikant tot meer leidt. Maar wat dat is, dat moet je niet willen beschrijven, dat moet je ervaren. En of het nou een lekkere ragtime is of een mooie ballade met gipsy jazz-invloeden, het blijft 100% Clemens van de Ven en dat is een prima maatstaf voor genieten.