De eerste band van de avond is Misanthropia, een black metalband uit Tilburg. Het grootste gedeelte van de band is afkomstig uit de band Throned by Tyranny. Misantrophia steekt black metal in een populair jasje met hier en daar wat speelse melodielijntjes van de synth en de gitaar. De muzikanten van de band voeren dit behoorlijk goed uit. Opvallend is dat de toetsenist erg virtuoos is. Toch weet de band geen sfeer te creëren of echt iets eigens met de muziek te doen. Het blijft vooral bij een mengelmoes van black metal stijlen. Kyu, de tweede band van de avond, is een deathcore band uit de omgeving van Arnhem. Het genre van de metalcore en deathcore wordt tegenwoordig behoorlijk uitgemolken, maar deze band weet meer te doen dan alleen extreem strakke en beukende ritmes te produceren. Ze breken uit de vaste ritmepatronen zoals bands als Gojira en Meshuggah dat doen. Het is dan ook duidelijk in de sound te horen dat Kyu door deze bands is beïnvloed. De band weet een verrassend ritmespektakel op te zetten, het is alleen jammer dat de zang zo zacht staat. Na de ritmewisselingen van Kyu is het tijd voor een wat degelijkere trash metal ondergrond verzorgd door Aftershock. Deze band heeft af en toe wat weg van bands als Destruction en Kreator door een strakke trash ondergrond te creëren, terwijl Aftershock soms wat meer naar een Overkill-achtige groove neigt. We hebben hier dus te maken met een echte beukshow, die aangevuld wordt door de krachtige en rauwe stem van de zanger. De band weet het publiek goed te vermaken: trash metal lijkt nog steeds goed te werken. De volgende band op het podium omschrijft zijn muziek als ‘swamp-core’. Dat is een stijl waar ik nog nooit van heb gehoord, maar zodra 21 Twelve begint te spelen, komt duidelijk naar voren waar de band zijn invloeden vandaan heeft. Ze pakken wat van de death ’n roll van Entombed, wat speelse lijntjes van Black Sabbath en combineren dit met een gorgelende stem en gitaren. De stem van de zanger doet soms een beetje denken aan Rob Zombie. Het mag dus wel duidelijk zijn dat swamp-core een labeltje is dat moeiteloos op deze band geplakt kan worden. Een heerlijk potje ranzige rock ’n roll gaat er altijd wel in. “This is the end”, zong Jim Morrison in 1967, voor hem zou het einde echter pas in 1971 komen. 36 jaar na zijn dood werkt zijn invloed nog steeds door in verschillende genres. Apocalyptische thematiek is tegenwoordig populair bij metal en dan voornamelijk in het doom metal genre dat ontstaan is uit een terugblik op de Sabbath-jaren. De vijfde band van de avond Another Messiah mag zich tot dit doom metal genre rekenen: zij maken post-doom. Dit betekent dat de band veel gebruik maakt van bezwerende melodieën, afgewisseld met zware mid-tempo metalstukken. Post-doom is een zwaardere variant van de post-hardcore die door Transmission Zero in Nederland zijn sporen nalaat. Live is deze band zeer overtuigend. Een omschrijving als post-doom is misschien enigszins vaag, maar de band vormt op het podium een stabiel geheel. De langzame doom groove wordt moeiteloos afgewisseld met de bezwerende melodieën van de hobo. Dit is nou echt van die muziek waar je helemaal in opgezogen wordt. Met volle overtuiging en veel passie verspreidt Another Messiah zijn beukende en tegelijkertijd melancholische muziek. Als afsluiter speelt Victimizer, de organisator van het festival. Al snel wordt duidelijk dat deze band al behoorlijk populair aan het worden is in de omgeving. Vanaf de eerste tonen gaan de voorste linies uit hun dak en een moshpit is al snel een feit. Victimizer speelt erg strak en geniet duidelijk van de respons. Het publiek wordt goed bij de show betrokken, zo mogen twee fans een nummer meezingen op het podium en doet de zanger nog even een stagedive. De drummer toont zijn kunsten en blaast iedereen bijna letterlijk omver. Als de set voorbij is willen de mensen meer, waarop Victimizer het eerste nummer nog een keer over doet. Dan bedankt de band voor de steun en de respons gedurende de hele avond. Langzaam vertrekt iedereen weer, moe en bezweet maar voldaan.