Studentikoos werden ze altijd genoemd. En cabaretesk, dat ook. Zwerfhond heeft een zware last te dragen - naar eigen zeggen 'goede solide Nederlandstalige popnummers' maken en dan toch zo afgerekend worden. In die zin vertonen ze grote verwantschap met Guus Meeuwis. Die is, ondanks zijn Hazes-hit, zijn studentenstatus ook nooit helemaal ontgroeid. Dat is ook niet zo gek. Want Meeuwis maakt nu eenmaal nog altijd liedjes die je bijzonder goed als studentikoos kunt omschrijven. En hetzelfde geldt voor Zwerfhond. Eenvoudige muziek zonder ritmische verrassingen of bijzondere timing, teksten over meisjes en de dood. Het zijn de liedjes die als vanzelf uit je gitaar komen als je twintig bent en muzikaal nog niet zo onderlegd. Natuurlijk, er zitten wel mooie vondsten in de teksten. En iedereen die 'Titanic' laat rijmen met 'Hé, verrek, die ken ik' verdient respect. Maar het gros van de liedjes druipt van de clichés en de pseudo-filosofie. "Van roken krijg je kanker, maar van leven ga je dood." Joh! Werkelijk? Hetzelfde geldt voor de muziek. Simpele opbouw, hier en daar een blues-solootje, misschien ergens een rustig bruggetje, maar nergens opvallend. De oren spitsen zich ironisch genoeg alleen op het moment dat de band een vertaalde cover speelt. De verschillen zijn subtiel, maar opeens blijkt de muziek fantasievoller, de timing is scherper en ondanks het feit dat het om een vertaling gaat, zit ook de tekst beter in elkaar. Zwerfhond vermaakt het publiek, dat zeker. Het hele ruim van de Zeester is bereid mee te zingen, mee te klappen zelfs. En dat is een verdienste. Maar het zal meer liggen aan de sympathieke uitstraling van de band, het uitstekende niveau van samenspelen en de grappige presentatie van de zanger dan aan de muzikale zwerftocht die de band ons voorschotelt. Want die is verre van avontuurlijk.