The Presets beginnen met een intro die doet denken aan Frank Sinatra, in dit nummer zit echter wat vervorming in de zang en lijkt het soms of de muziek even blijft hangen. Na wat verbaasde blikken richting het podium komen de twee mannen eindelijk tevoorschijn. Een lage basvibratie van de synthesizer speelt door de lucht, en dan gaan de mannen van start. Ze beginnen met een lekker stevige vierkwartsmaat van de drum en zang die af en toe wat doet denken aan Franz Ferdinand, vooral door de manier waarop de zanger rond een paar tonen blijft hangen. De zang rolt als een monoloog zonder uithalen over het Saddlespan, de synthesizer maakt daarentegen wel uithalen: een lekker opgevoerde vibratie die in frequentie en toonhoogte bijgesteld wordt door de zanger. Het geluid doet zo een beetje denken aan de house uit de jaren tachtig. De muziek blijkt ook goed dansbaar te zijn, vooral wanneer een laag lopende baslijn ingezet wordt. Deze baslijn creëert in een stroom van achtste tellen een stabiel groovende ondergrond. Deze lijntjes bestaan uit simpele melodieën die constant herhaald worden en af en toe zorgt een kleine accentverschuiving voor een speels losschudden uit de stabiele vierkwartsmaat. Na een tijdje begint de voorste linie dan ook lekker te dansen en binnen de kortste tijd staat iedereen op de planken van het Saddlespan lekker te schudden. De band is er in geslaagd om met een combinatie van new wave, house en minimalistische muziek een dansbaar geheel te creëren.