Dat The Cosmic Brothers een verzameling van goede muzikanten zijn mag voor de gemiddeld Nijmeegse muziekliefhebber oud nieuws heten. De heren hebben elk in een of meerdere puike bands hun sporen verdiend in de Nijmeegse muziekscene. Door de ronduit matige afstelling van het geluid aan het begin van de show is dit voor de toevallige passant echter niet direct goed te horen: een blubberige brei van orgel, bas en gitaar en drums wordt over de aanwezige toeschouwers uitgestort. Houston, we have a problem. Daarnaast beginnen de mannen hun set met een aaneenschakeling van mid-tempo bluestracks. Kosmisch zijn vooralsnog alleen de vrijwel identieke afrokapsels van gitarist Ruben Klabbers en drummer Tim van Delft. De enige die weet te excelleren is toetsenist Peer Gruning die er met welhaast kinderlijk gemak de meest geile orgellicks uitgooit. Men moet voor zijn funky nuances echter dermate de oren spitsen dat het makkelijker bier drinken dan in extase raken is. Na twintig minuten zanderigheid wordt er druk aan de knoppen gedraaid, zowel op als buiten het podium. Het geluid trekt aan en ineens valt alles op zijn plek: de hitsige Hammond-klanken, de heerlijke basloopjes van Mike Seedee, de stuwende drums, alles overgoten met de dikke bluessaus van gitarist Klabbers. De mid-tempotracks worden ingeruild voor intense en wisselende dynamiek. Het kwartet gooit haar spaceshuttle in de vierde versnelling en trakteert het publiek op stevige funkjams, ingetogen bluesjes met een opvallend sterke Klabbers op zang. Was het vooralsnog alleen een ietwat overmatig energieke dame die haar danscapriolen ten toon spreidde, nu gaat de goed gevulde club Voerweg mee in de rit door tijd en ruimte en danst samen met de band de avond in.