T-99 is een groep die niet zou misstaan ergens in de film ‘O brother, where art thou?’. Stoffig, gedeukt en alsof de bandleden zojuist van een goederentrein zijn gesprongen, verschijnen ze ten tonele. Het Valkhof programmaboekje belooft vuige blues, soul en woestijnrock. De band lost in het Waalpark de hoog gespannen verwachtingen in het begin van het optreden slechts ten dele in, aangezien het gaspedaal tergend en bijna pestend slechts half ingedrukt blijft. De drie heren op gitaar, drums en staande bas laten echter duidelijk zien te weten waar ze mee bezig zijn. T-99 leidt de luisteraar over een hobbelig pad met plotselinge gitaarerupties en lange stukken, waar de ritmesectie hypnotiserend om elkaar heen kronkelt. Naarmate het optreden vordert, wordt het gaspedaal dieper ingedrukt. Het lijkt erop dat het bloed van de luisteraar misschien toch nog wat warmer kan worden, vooral bij de tegen rockabilly aanleunende passages. T-99 komt echter nergens helemaal los. Dit is deels te wijten aan het zachte zaalgeluid, waar de Valkhofaffaire over de gehele linie mee te kampen heeft. T-99 zelf lijkt ook niet echt door de duivel op de hielen gezeten te worden. Vaak kabbelt de muziek loom mee op de golfslag van de Waal. Voornamelijk de drummer probeerde deze golfslag te breken door wild tegen de stroom in te spartelen en te slaan. Uw recensent had gehoopt op iets meer bloed, zweet en tranen dat het stof van deze landlopers af zou hebben gewassen. T-99 blijft echter een band om in de gaten te houden.