De avond wordt om acht uur geopend door Jorg, betrekkelijk nieuw bij N.E.W., die zijn set uitstort over een vooralsnog grotendeels leeg Waalpark. De zeurderige regenval en het belazerde tijdsstip zijn waarschijnlijk de belangrijkste oorzaken voor de schamele opkomst. Jorg laat zich echter niet uit het veld slaan en presenteert zijn eclectische elektronica met onverstoorbaar enthousiasme. Net nadat het opgehouden is met regenen, maakt dB zijn opwachting. Hij levert een liveset die goed aansluit op het vroege uur. Het is luister-elektronica voor de liefhebber van gefreakt subtiele, jazzachtige drumbreaks en warme melodielijnen die tegen de grenzen van traditionele synthesizerfrequenties opschuren. Hoewel ze heel ontroerend en overtuigend klinken, zijn de tracks nét iets te duidelijk beïnvloed door Warp-label helden als Squarepusher en Aphex Twin. Dit neemt niet weg dat de nummers qua ritme en verheffende melodieën soms niet veel onderdoen voor de illustere inspiratiebronnen. Captain Hell & The Sweet Monicas tapt uit een ander vaatje. Dit trio speelt electropunk en omdat de derde persoon het vandaag heeft laten afweten, hanteert de gitarist zowel de bas als de metalgitaar. De drumarrangementen, thema's en interacties tussen analoog en digitaal zijn van een verbluffend niveau maar er wordt qua zang en teksten nogal gemakzuchtig gebruik gemaakt van melige ironie. Zowel in de Duitse als de Engelse taal wordt het 'i love you' concept van de poptraditie in het belachelijke getrokken. Verder refereert men veelvuldig naar goedkope popcultuuriconen uit de jaren '80 en de zanger presenteert zich als tongue-in-cheek rock 'n roll sekssymbool. Zoveel geestigheid kan niet zonder gevolgen blijven en inderdaad stroomt de dansvloer vol met alto's die dubbeltjeszoek-dansend hun respect betonen. Desalniettemin klonk electrometal zelden zó opzwepend en meeslepend. Kortom: een afwijkende maar veelbelovende loot aan de N.E.W.-boom. De alto's zijn snel foetsie als de uit Frankrijk afkomstige LEM zijn kille minimal of anderzijds ingetogen gerammel ten beste geeft. Hij brengt het publiek niet echt aan het dansen, maar geeft vooral de opmaat voor de afsluitende twee djs. Veel mensen zijn diep in gesprek geraakt, maar voor de aandachtige luisteraar is er veel moois te ontdekken. Darko Esser heeft bij het Doornroosjepubliek zijn sporen ruimschoots verdiend en brengt ook nu een set die met melodieuze minimal en acid techno de menigte langzaam maar zeker tot dansen dwingt. En waar Esser ophoudt gaat Pure verder. De minimal en acid techno wordt geleidelijk omgesmolten tot hoogst dansbare neo-Detroit techno. Pure veroorzaakt zelfs ouderwets euforisch gefluit en gejoel na explosieve overgangen, tot welk doel hij het inmixen van bekende clubkrakers geenszins schuwt. Het is de vraag of Pure zo goed is of dat de respectievelijke MDMA-poeders en XTC-pillen er ineens inklappen, want veel mensen komen nu echt helemaal los en glimlachen ondertussen vriendelijk naar iedere idioot die voorbij komt. Maar aan alles komt een eind en ook deze avond houdt alles om vijf voor half één weer abrupt op, waarna hopeloos met het dancevirus besmette Waalparkbezoekers hun dansneigingen nog voor een allerlaatste keer in de Inferno of de Old Cave kunnen gaan botvieren.