Vooraf hoorde ik al een soort waarschuwing van een andere bezoeker: "Ik denk dat het rustig begint en dat het in een rechte lijn opbouwt tot een flinke dreun." En verdomd, zo was het ook. Niet dat diegene theeblaadjes leest of anderszins voorspellende gaven heeft - een optreden van Machinefabriek heeft nu eenmaal de neiging weinig uitdagend te zijn in zijn opbouw. Tenminste: de optredens die ik tot nu toe heb gezien. De setting is leuk. Twee knoppenbedieners en één zangeres om de samples live in te zingen. En dat doen ze goed. Rutger Zuydervelt en Robert Deeters weten waar ze mee bezig zijn. Ze samplen de stem van Mariska Baars, bewerken een microfoon met een scheerkwast, draaien aan hun knoppen. En ze doen nog meer onverklaarbaars om het vervolgens te verwerken tot een mooie geluidscollage. Al is 'mooi' subjectief, want er lopen ook bezoekers langs die zich hardop afvragen: "Waar zijn die nou mee bezig?" Het probleem zit hem in de eenvoudige opbouw. Het gaat van rustig via aangenaam veel geluid naar een noise-dreun. Laag over laag. Steeds meer, steeds harder. Eén keer horen we een break en gaan we van veel geluid terug naar subtiele klanken. Maar daarna bouwt het weer net zo op als daarvoor. En dat is jammer, want laag over laag leggen, dat kunnen wel meer mensen. Het was nu juist zo leuk geweest als er wat meer uitdaging was geweest voor de muzikanten én voor het publiek. Laat Mariska wat gevarieerder inzingen, niet alleen maar langgerekte tonen in dezelfde toonsoort, maar ritmischer en melodieuzer. Laat Rutger en Robert een wat minder voorspelbare opbouw hanteren, dan wordt het al een stuk uitdagender om naar te luisteren. Begrijp me niet verkeerd, het was een aangenaam optreden. Machinefabriek en consorten weten heus wel hoe ze een prettige muzikale collage neer moeten zetten, maar met een beetje meer avontuurlijkheid hadden we hier zomaar het beste optreden op de Affaire kunnen zien. Nu bleef het helaas steken in een middelmatigheid die niet Machinefabriek-waardig is.