De matige respons die Danbert Nabocon ten deel valt is slechts ten dele terecht. Hij verrast met een stem die lijkt op die van Tom Waits met een ferme kikker in de keel. Zijn voordracht is bezield, soms tegen het maniakale aan. Vooral tijdens de introductie van de verschillende nummers laat hij zich kennen als een licht bevreemdende, macabere wereldverbeteraar. Wat precies zijn politieke boodschap is, wordt nergens helemaal duidelijk. Politiek valt, zelf in het linkse Nijmegen, op de vroege avond nogal zwaar op de maag. Zeker wanneer teksten over globalisering, milieu, oorlogen om olie en rechts bestuur in Engeland en de Verenigde Staten gedragen worden door doorzichtige country en bluesschema's, grof gehak op de gitaar en verder weinig enerverend of spannend spel. Nobacon weet hierdoor niet te overtuigen en blijft hangen in puberaal kampvuurvenijn. Danbert Nobacon weet enkele mensen tot op het einde van zijn optreden aan zich te binden door zijn opvallende verschijning, stem en theatrale voordracht. Zijn muziek zou alleen gered kunnen worden door een flink orkest van potten, pannen en ander stompend instrumentarium. Als soloartiest kan Nobacon maar moeilijk overtuigen. Zijn tweede professie is het schrijven van boeken. Hopelijk is zijn pen vloeiender dan zijn dikke tong en hortend gitaarspel.