Weinig op mijn gemak gesteld door de schrizofene blik waarmee manager Dan naar mijn gezondheid informeerde loop ik met Adam Stevens en Tyson Vogel naar het uitzichtpunt boven de Waal. Beide heren vormen het illustere heavy-roots gezelschap Two Gallants, hetwelk diezelfde avond nog een bevlogen optreden zal verzorgen op het hoofdpodium van de Affaire. Aangekomen op de plek van bestemming worden we gedrieen geconfronteerd met een probeem: er is slechts een klein muurtje om op te zitten. Derhalve ontvouwt zich een vreemde stoelendans rondom het conglomeraat stenen. Zanger/gitarist Adam wil niet op de grond zitten, ondergetekende wil per se op het muurtje zitten omdat hij moet schrijven en drummer Tyson stelt voor uw dappere interviewer met twee Gallants in te sluiten. Dit blijkt niet te werken en is nekkramp opwekkend. Jason neemt vervolgens plaats op de grond en geflankeerd door Adam -druk turend over de Waal - kan ik het interview eindelijk beginnen. Jullie hebben in 2006 alleen al meer dan tweehonderd shows gespeeld. Enige herinneringen aan jullie show in Doornroosje samen met de Cold War Kids? Zanger Adam kijkt in onvervalste Jan Wolkers traditie gebiologeerd naar een op zijn hand lopende bladluis en hult zich in stilzwijgen. Tyson springt bij: "Ja, dat gebouw met die heftige graffiti toch? Had een mooie vibe. Nieuwbouw? Zonde van een pand met een dergelijke atmosfeer." Überhaupt tijd om liederen te schrijven met een dergelijk tourschema? Tyson: "Nauwelijks inderdaad. Het probleem ligt eigenlijk meer in het feit dat we totaal geen tijd hebben om te repeteren, hooguit een keer als we voor een radioshow iets moeten spelen. Schrijven is echter een natuurlijk proces; de nummers ontstaan in principe op tour en in de studio krijgen ze vaste vorm." Jullie EP 'The Scnerey of Farewell' is onlangs verschenen in de aanloop op het komende album en dit album is gepresenteerd als een soort 'gestripte' versie van Two Gallants. Toch hoor ik veel meer arrangementen en extra instrumentarium voorbij komen dan op jullie voorgaande werk. De bladluis heeft inmiddels zijn levenswandel vervolgd en zanger Adam mengt zich in het gesprek: "Ja dat klopt, we vonden het in elk geval goed passen bij de setting van de songs. De akoestische versies geven meer ruimte voor bescheiden arrangementen. We zien dit als een uitstapje, uiteraard wel in de lijn van het voorgaande werk, maar op onze full-length platen willen we de rauwe ongepolijste stijl aanhouden die we altijd gebezigd hebben." Al jullie voorgaande full length albums bevatten negen nummers, ook de derde langspeler zal weer negen tracks bevatten. Heeft dit cijfer een speciale betekenis? Adam: "We kwamen er zelf pas achter toen onze derde langspeler tevens negen nummers ging tellen. Ik denk dat de concentratiespanne van de gemiddelde luisteraar vrij kort is, daarom wil ik dat onze albums niet langer duren dan een uur, hetgeen moeilijk is met onze lange songs. Nu ik er over nadenk is het eigenlijk ook een soort statement tegen de industrie, waarin geldt dat een full-length op zijn minst tien nummers moet bevatten. In die zin is het een mooi getal om je te onderscheiden van het gemiddelde platenvoer." Wat is het voordeel van het feit dat jullie een duo zijn? Adam: "Dat er per persoon meer geld overblijft, haha. We zijn een goede tandem en er bestaat weinig onderlinge frictie over hoe een nummer zou moeten worden ingevuld. Geen geklier met lastige bandleden dus." Jullie stijl - ondanks alle referenties naar Amerikaanse rootsmuziek - is vrij onconventioneel. De heftige drumstijl die Tyson hanteert draagt hieraan sterk bij. Toen ik jullie voor de eerste keer zag dacht ik: hey, dat is die kerel van Silverchair. Adam rolt welhaast de Waal in van het lachen en Tyson kijkt alsof hij een nieuwe carière voor zich ziet weggelegd. "Damn, zo heb ik mezelf nog nooit bekeken. Mijn drumstijl is mijn interpretatie van de songs. Het weerspiegelt mijn beleving van de muziek die we spelen. Ik weet dat het weinig conventioneel is, maar het voelt tegelijktijd geheel natuurlijk." Adam, je beheerst een complexe gitaarstijl, wat zijn je invloeden? Ik zelf hoor er Nick Drake en José Gonzales in terug. Adam: "Ik vind de stijl die Drake aanboorde erg saai en eenlijnig eigenlijk. Ik zie de overeenkomst wel; ook hij probeerde louter met zijn gitaar te arrangeren. Maar ik put voornamelijk uit Amerikaanse folkartiesten als Woody Guthrie." Jullie muziek klinkt erg melancholisch en duister met veel verwijzingen naar regenachtige oorden. Niet bepaald de stijl die je verwacht uit zonnig Californië. Adam: "Tja, ik denk dat de omgeving waarin je opgroeit niet per definitie hoeft af te stralen op de muziek die je maakt. In donkere schaduw kunnen fijne, zonnige liedjes ontstaan. Wij zijn het bewijs dat men met de zon op de bol verdomd duistere en melancholische muziek kunt maken." Het veelvuldige touren moet een goede voedingsbodem zijn voor ranzige rock 'n roll verhalen. Tyson en Adam staren elkaar een moment verschrikt aan, hun rock 'n roll imago staat op het spel. "Eeh", stamelt Tyson. Adam krijgt een inval: "Ik ben in slaap gevallen op de racebaan van het Dour Festival." Er volgt een gedetailleerd verhaal over het Dour-terrein met als conclusie dat Adam, na Tyson te hebben achtervolgd in slaap viel op een soort van racecircuit. Alwaar ze net aan het oefenen waren voor de Formule 1? Adam: "Eh, nee." Klinkt niet erg Rock en Roll. "Ok, ok, daarna ben ik in mezelf gaan snijden en heb ik gif in de wond gegooid, hetgeen Tyson eruit gezogen heeft.....en toen hebben we sex gehad." Grijnzend doop ik mijn ganzenveer in de inkt en onder een rode zonsondergang boven de Waal vereeuwig ik dit nonsensverhaal voor het nageslacht. Eindelijk rock 'n roll.