In de Barbarossa-ruïne stonden gisteravond een sample-apparaat, een microfoon, een rugzak, een hoorn, een plastic Affaire-bekertje en Harald Sack Ziegler. Die laatste stond terecht als enige op het affiche vermeld, want hij had van dit gezelschap veruit de grootste creatieve vermogens. Harold Sack Ziegler is een uniek fenomeen: artiesten die zich vermaken met samples zijn er zoveel, maar nooit eerder heb ik er een met behulp van een waldhoorn melancholische muziek horen maken. Sowieso is het een prestatie om met een krakerig apparaatje en een veelvuldig ingezet plastic bekertje (aan het eind geheel verwrongen) een optreden te geven dat meer kwalificaties verdient dan enkel het predikaat 'vermakelijk'. Het is niet alleen het droevige hoorngeluid dat voor de extra dimensie zorgt, het zijn ook de teksten. In Duitse Jip en Janneke-taal zingt (nou ja...) Sack Ziegler over het leven van alledag. Uiteindelijk zit de kracht van Harald Sack Ziegler vooral in de herhaling: hij blijft lang hangen in eenzelfde ritme of melodie. Dat geeft het publiek de gelegenheid zich mee te laten voeren. Of er doorheen te gaan kletsen, wat veelvuldig gebeurde en ook mijzelf overkwam. Toch won de Keulenaar de aandacht steeds snel weer terug, omdat hier duidelijk niet iemand zomaar vrijblijvend wat zat te knutselen met geluiden. Het leek soms, maar misschien was het de wijn, zowaar echt ergens over te gaan. Mijn buurman bij het optreden verzocht mij om de woorden 'filosofisch', 'klassiek' en 'diepgang' in de recensie te verwerken. Bij deze.