Verwachtingsvol sta ik te wachten op de band rond wie het nu al zo'n vier jaar stil is, in afwachting van het nieuwe album in september. De crew loopt nog steeds rond in strakke 'I love'-shirts, die de hoop wekken dat de lijn van het gelijknamige album wordt doorgezet. Bij opkomst op het podium blijkt Das Pop inmiddels uit drie in plaats van vier leden te bestaan en dat verschil is helaas goed hoorbaar. Waar voorheen het keyboard een belangrijke plaats innam in het bandgeluid, is dat nu weggelegd voor de drums. Het drumstel, bespeeld door zanger Bent, heeft dan ook een zeer prominente plaats voor op het podium. Met behulp van een hengelachtige constructie voor microfoon, aanleg voor acrobatiek en een flinke dosis enthousiasme, lukt het Bent om in strakke spijkerbroek zang en drums te combineren. Helaas lijden zowel drum als zang onder deze extra moeilijkheidsgraad en is het ontbreken van de keyboards een duidelijk gemis. Een groot deel van de set bestaat uit nieuwe nummers die niet echt uit de verf komen. Het publiek gaat pas meedeinen op de hits van weleer zoals 'You', 'The Love Program' en 'The One'. Het is duidelijk merkbaar dat het publiek niet echt zit te wachten op rustige nummers, maar gewoon lekker mee wil zingen op de bekende nummers. Das Pop pakt dit goed op door aan het einde 'Maniac' van Michael Sembello te coveren, waardoor, met Flashdance in gedachten, toch nog de voetjes van de vloer komen.