Krakow, een der mooiste steden van het westelijk halfrond. Even rijk aan historische bouwwerken als - helaas - aan Poolse neonazi's. De gelijknamige Belgische slowcoreband verwijst met haar trage soundscapes naar het eerst genoemde kenmerk; zorgvuldig opgebouwde constructies van geluid, getuigend van de beste architectuur. In de lijn van Low en Great Lake Simmers gaan de Vlamingen voor het verstilde moment. Vergelijk het met een biologische studie. Vlei je neder op een grasveld en bekijk de eerste de beste paardebloem nauwkeurig. Daar waar je er normaal gesproken op zou gaan staan, bezie je nu haar stengel, mooie gele bladeren en stamper, teneinde de schoonheid van het eenvoudige in te zien. Zo ook met de slowcore van Krakow. Tergend langzaam komen de songs op gang en ontvouwen ze een rijk pallet aan klankkleuren. Het publiek - voornamelijk bestaande uit dertigers met kinderen - zit en staat in een knusse halve cirkel om de band heen, zwijgt eerbiedig tijdens de songs en applaudisseert luidruchtig tussen de bedrijven door. De hoogzwangere zangeres Nine kijkt verliefd naar de spelende kinderen voor het podium (die het de fotografen knap lastig maken) en zingt ze zuivere slaapliedjes toe. Ware cultheld is reeds de bassist die slechts met zijn wenkbrauwen zijn emoties aan het publiek toont. Jammer dat de lead-zanger van het gezelschap niet erg stemvast is en op ingetogen momenten de baard in de keel lijkt te hebben. Dit wordt echter moeiteloos opgevangen door de werkelijk prachtige driestemmige samenzang die voor een brok in de keel zorgt. Jammer is het 'rockende' slotakkoord waarin Krakow zich waagt aan een hoger tempo. Typisch geval van tussen de wal en de sloot; te snel om nog te intrigeren en te traag om echt te swingen. Ondanks deze uitglijder een uitermate fijne show die regelmatig het kippenvel op de armen doet komen.