Begin vorige maand werd bekend dat Anneke van Giersbergen uit The Gathering stapt. Toen wilde ze nog weinig loslaten, omdat ze de hectiek eerst moest laten bezinken. Wel was bekend dat ze een nieuwe band had opgericht: Agua de Annique. Op zondagmiddag trad ze op in de Barbarossa-ruïne met een flamenco-gitarist en een dichter. Voor ons een mooi moment om haar even te spreken. En? Ben je al een beetje tot rust gekomen? Anneke: “We zitten nog in een proces. Het was een emotioneel moment om de band vaarwel te zeggen. Het zat al langer in mijn hoofd. Dan praat je er eens over met wat mensen en uiteindelijk vertel je het de band. Ik heb er geen spijt van. Ik ga de dingen die we met The Gathering deden missen, maar heb ook veel zin in de nieuwe ontwikkelingen. Dat sterkt mij.” Is het geen raar idee om met een nieuwe band terug te gaan naar een klein publiek? Anneke ziet dat juist als een uitdaging: “Ik ga terug naar bijna af. Ik heb natuurlijk wel een naam opgebouwd en zal niet voor lege zalen staan. Je weet niet of het weer lukt. Ik kan heel erg genieten als ik terugkijk op bijvoorbeeld onze grote concerten in Chili, maar een publiek opnieuw voor je winnen is ook erg leuk.” Het project waarmee je vandaag op de Affaire stond, stond beschreven als flamenco-jazz. Hoe is dit project ontstaan? Ze vertelt: “Via de Wintertuin zijn we bij elkaar gekomen. Ik heb de anderen pas vorige week ontmoet. Mijn eigen liedjes waren de basis en toen is er een flamenco-sausje overheen gegooid. Vanwege de korte tijd is het een soort jam geworden. Ik vond het lekker gaan en merk dat dit soort projectjes leuk zijn om te doen. In principe was dit eenmalig, tenzij de Wintertuin het nog ergens kan plaatsen.” Gathering-bandlid Frank Boeijen houdt zich tegenwoordig ook bezig met electronica. Bestaat er een kans dat een van die projectjes samen met hem ontstaat? Anneke lacht: “We doen eerst nog twee shows met The Gathering en daarna zien we het wel. Eerst moeten de band en ik elkaar loslaten, maar wie weet wat er in de toekomst gebeurt. Dat soort samenwerkingen blijven leuk!” Wat kunnen we verwachten van je nieuwe band Agua de Annique? “Ook daarmee zitten we in de alternatieve hoek, maar dan wel poppier. Qua structuur zijn de nummers eenvoudiger. Mijn zang drukt er een stempel op, die blijft natuurlijk zoals hij is. De nummers zijn geschreven op zang – gitaar en zang – piano, maar live spelen we ze met de hele band. De plaat is bijna af. Eind van het jaar willen we hem uitpoepen en daarna lekker optreden.” De drummer is je eigen man Rob. Is het niet lastig om met je man te werken? “Nee, dat is juist leuk! Ik wilde wat meer werken vanuit ons gezinnetje. Nu is het mooi te combineren en dat is goed voor het enthousiasme. Als ik aan het editen was, keek Rob intussen tv. Als hij iets opneemt, hang ik de was op. Dat klinkt kneuterig, maar het bevalt me.” Durf je elkaar wel kritiek te geven? Dat is volgens Anneke geen probleem: “Rob houdt mij scherp, dat ligt in zijn karakter. Hij is niet bang om te zeggen wat hij denkt. Hij geeft mij soms een schop onder mijn kont. Andersom werkt het ook: ik houd hem rustig. Als hij doordraaft of zich zorgen maakt, breng ik hem terug naar aarde.” Een nadeel is wel dat de een niet kan oppassen op jullie zoontje als de ander moet optreden. Je bent altijd samen op pad. “Dan komen de grootouders in beeld!” lacht Anneke. “Als we uitgebreid op tour zouden gaan, kan Finn wel mee. Maar voorlopig zijn het waarschijnlijk toch optredens in het Nederlandse clubcircuit. Dan kan je altijd wel terug naar huis rijden.” Je werkt dus meer vanuit je gezinnetje. Heeft Finn daar nog een rol in? Anneke vertelt vertederd: “Hij zelf niet, maar voor Agua de Annique hebben we zijn speelgoed (een sirene) gesampled. Verder vindt hij het prachtig. Bij de repetitie voor het optreden van vandaag trommelde hij lekker mee. En hij weet precies wat wij doen. Hij zegt altijd dat mama zingt en papa doet boem-boem.”