Anders dan de naam van de band wellicht doet vermoeden, is deze naar een nummer van ELO vernoemde band gelukkig niet de zoveelste stoffige Beatles-pastiche. Het damesviertal weet op hun debuut-EP een fris en divers geluid te creëren, waarbij ze hun kostbare studiotijd voornamelijk benut lijken te hebben om nummers op te nemen die hun veelzijdigheid tentoonspreiden. Knalt opener 'New One' er direct in als een eenvoudige, doch zeker naar meer smakende rechttoe-rechtaan-rocker, daar is het door glockenspiel en mondharmonica neergezette sfeertje in 'Strangefood' veel ingetogener en intiemer van aard. 'Standard 4' doet je meteen in een rokerige nachtclub wanen door haar jazzy pianolijn en subtiele percussie, terwijl bij 'Plane Crash' de dwarse Sleater-Kinney riffjes uit de kast gehaald worden, welke vervolgens voor 'Call Me Back' weer worden ingeruild voor een wat meer standaard bluesgeluid. En alhoewel een dergelijke diversiteit normaal gesproken al gauw ten koste gaat van de ontwikkeling van een eigen geluid, daar weet Mr. Blue Sky er toch enigszins mee weg te komen - deels ook door de verzorgde, gelaagde benadering die de band net wat meer identiteit geven dan de gemiddelde beginnende band. Puntjes van kritiek? Alhoewel 'Strangefood' (naast het met een heerlijke break uitgeruste 'New One') in potentie de meest veelbelovende track is van de E.P., past de op een iets andere pitch ingezongen a capella samenzang aan het einde toch niet helemaal bij de rest van het nummer. Hierdoor boet het ietwat aan kracht in. Verder probeert leadzangeres Aafke Romeijn op 'Call Me Back' haar bluesy zangpartijen op een ietwat geforceerde manier in te zingen, waardoor haar stemgeluid niet altijd even zuiver is. Ook die excursies naar vocal jazz en blues zijn op zich wel aardig en zullen ongetwijfeld prima werken tijdens liveconcerten, ze bieden net iets te weinig nieuws om te kunnen zeggen dat hier nu de echte kracht van de band ligt. De rest van de EP staat echter als een huis, hoewel er wel iets te zeggen valt over het niet helemaal perfecte mixwerk op 'Plane Crash'. Een tijdje terug was 3voor12 al getuige geweest van een degelijk optreden van Mr. Blue Sky, en toen al prees een collega het feit dat deze band qua podiumpresentatie al een duidelijke eigen identiteit heeft weten te creëren. 'The Twistaholic E.P.' toont in ieder geval aan dat deze woorden van lof niet geheel onterecht zijn geweest. De basis is in ieder geval gelegd, en de potentie en de wil om nieuwe dingen te proberen zijn er zeker. Nu is het vooral interessant om te kijken hoe de band zich live verder zal ontwikkelen.