De broers Bayer alias The Medicine Men stonden op de flyer als soundscapers: langzame ritmes, draaitafels, gitaar en Chinese klankschalen. We kregen er al zin in. Zelfs de met ons meegereisde Tibetaanse monikken hadden moeite hun ogen open te houden. Maar nadat de hippierook om ons hoofd was verdwenen, bleken de heren in staat met vreemde geluiden en mooie klanken telkens weer een andere intrigerende sfeer te scheppen. Volgende keer een VJ meenemen, prachtige beelden passen goed bij prachtige klanken. Beu maaktte het in de aankondiging nog bonter. "Uit het lood geslagen Nederlandstalige liedjes. Een muzikaal zoekplaatje. Een trip. De acteur speelt zanger, de gitarist speelt trompet, de dj drumt. De teksten rollen als apocalyptische beelden over straffe ritmes. Moeten we dansen? Moeten we lachen? Moeten we huilen?" Na het lezen van deze aankondiging, gokte ik zonder aarzeling op het laatste. Beu blijkt echter live een zeer prettige band met originele liedjes en een hele aardige frontman. Zijn stem is niet altijd even krachtig, maar de zanglijnen en achtergrondzang zijn mooi. De liedjes walsen van De Kift naar Spinvis en terug. Of om dichter bij huis te blijven, naar het eveneens zeer sterke Spaanse Vlieg. Waar de aankondiging nog bol stond van over-artistiek taalgebruik, blijken de liedjes heerlijke teksten te bevatten. Waar een band als Blöf zich vaak vergallopeert aan knullige beeldspraak, bewijst deze zanger dat het ook anders kan. Misschien is hij nu nog niet helemaal de geniale gek die graag hij zou willen zijn, maar we moesten en zouden dansen en het was Beu die dat voor elkaar kreeg. Een fijn optreden!