Zo rond 12:15, als de zaal wat beter gevuld is, trapt Intero af met een fijne basgroove die door de kelder heen druipt en gelijk een fijne sfeer neerzet. Het is duidelijk dat de band veel speelt met pakkende ritmes en stevige drumpatronen. De muziek doet door de up-tempo drumstukken en breakdowns soms denken aan hardcore, en door de combinatie met metal en vooral veel groove zijn ze ook enigszins te vergelijken met een band als Biohazard. Ralluf, de zanger van Intero, heeft net als de zanger van Biohazard een wat rauwere stem, maar doet af en toe wat meer denken aan Sully van Godsmack. Het is moeilijk om het geluid in een zaal als de Ndrgrnd helemaal goed te krijgen. Daarom is Intero ook een goede kandidaat voor deze kelder. Niet omdat ze slecht zijn, maar omdat ze veel met ritmes werken. Na verloop van tijd begint de band dan ook wat meer gebruik te maken van ritmeovergangen. Het zijn vooral de ritmes die net even anders zijn die het prettig maken om te blijven luisteren. Tussen de nummers door houdt de zanger nogal eens een praatje, wat meestal niet al te goed te verstaan is tussen al het rumoer door. Maar het blijkt wel dat hij een eindje weg kan lullen, wat naar mijn idee toch wel essentieel is voor een show, omdat het wat meer binding geeft. Uiteindelijk heeft Intero dit niet allemaal gedaan om na het laatste nummer meteen weg te lopen, want het publiek wil nog een toegift. Helaas zijn alle nummers na zo'n drie kwartier spelen op. Er wordt dus een verzoeknummertje van het publiek gespeeld. Een nummer dat trouwens net nieuw en zelfs nog niet helemaal af scheen te zijn, maar dat was er niet aan af te horen. En het publiek was het daar blijkbaar ook mee eens. Zij sloten dit optreden af met een gezellige pit.